Η κραυγή

Δημιουργός: MASTER

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τώρα που πέρασε ο καιρός και στη μνήμη μου έμεινε
βαθιά φυλαγμένη εκείνη η νύχτα η ζοφερή,
είναι καιρός νομίζω πια να σας τη διηγηθώ...

Χειμώνας θαρρώ πως θα 'τανε, μπορεί όμως κι Οκτώβρης...
Δεν έχουν σημασία οι εποχές μέσα στις κρύες νύχτες.
Ήταν αργά και δούλευα, καθισμένος στο γραφείο μου.
Μόλις τελείωσα, με την καρέκλα μου γερμένη πίσω
κοιτούσα το κατάλευκο ταβάνι και τα σχέδια
από τους κύκλους του καπνού πάνω απ' το κεφάλι μου.
Πίσω απ' το κίτρινο της νικοτίνης κι απ' τη θολούρα του ποτού.
Πίσω απ' τις στάλες της βροχής που με δύναμη έπεφταν στο τζάμι...
Τότε την άκουσα! Έσκισε το χώρο σαν αστραπή!
Μόνο που δεν ήταν οπτικό φαινόμενο, μα ακουστικό.
Μια κραυγή, που όμοιά της δεν άκουσε ποτέ του άνθρωπος.
Φριχτή, σπαρακτική και μόνη.
Σηκώθηκα απ' την καρέκλα που έτριξε. Το ξύλινο πάτωμα
έτριξε κι αυτό ενώ κατευθυνόμουν στο τζάμι της πόρτας.
Θαρρώ πως το πρόσωπό μου έμοιαζε δακρυσμένο
πίσω από τη βροχή που με ένταση έπεφτε στο τζάμι.
Δεν είδα τίποτα. Μόνο βροχή. Κανένα πλάσμα έξω ζωντανό...
Μα να! Ακούστηκε και πάλι η κραυγή!
Πιο δυνατή, πιο απελπιστική, πιο κοντά μου.
Νόμισα πως ερχόταν από τον ψυχρό διάδρομο.
Βγήκα απ' το δωμάτιο στα νύχια πατώντας των ποδιών.
"Ποιο πλάσμα είναι αυτό που μες στο σπίτι μου το ίδιο
σπαρακτικά κι απόκοσμα ουρλιάζει;" σκέφτηκα.
Ο μακρύς ο διάδρομος, όμως, ήταν όπως πάντα.
Σκοτεινός κι ακίνητος. Αποστειρωμένος και νεκρός.
Με τις βενετσιάνικες μάσκες και τον βαρύ καθρέφτη.
Στο σαλόνι τα κάδρα φωτίζονταν στιγμιαία απ' τις αστραπές.
Και πάλι, όμως, δεν είδα τίποτα πέρα απ' το βαθύ σκοτάδι.
Κι ήταν τότε, την τρίτη φορά που την άκουσα... Τότε κατάλαβα!
Μια κραυγή δυνατή, τρομακτική, απότομη, απόκοσμη.
Μια κραυγή ζοφερή, βγαλμένη από την πιο βαθιά άβυσσο.
Μια κραυγή ανελέητη, πικρή, μια κραυγή εγγυμωνούσα φόβο.
Μια κραυγή...σπαρακτική, φριχτή και μόνη.
Αναγνώρισα και τη φωνή! Ήταν η δική μου...

[I][align=right]Ιούλιος 2009, Ελάνη Χαλκιδικής.[align=right][I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-07-2009