Συναισθηματική Δηλητηρίαση

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Συναισθηματική Δηλητηρίαση</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Συναισθηματική Δηλητηρίαση</b><p>Δημιουργός: La Petite, <i>ΧΙΩΤΗ ΣΩΤ. ΕΙΡΗΝΗ</i><p><i> Συνήθως τις Παρασκευές γράφω χαρούμενα πράγματα....  τουλάχιστον έχω κι ένα λόγο να είμαι χαρούμενη σήμερα....θ' αγοράσω το πιάνο (που θα έπρεπε να μου είχαν αγοράσει από την Τετάρτη Δημοτικού... τέλος πάντων).... επιτέλους!!!!!! </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΗ<br />
<br />
Όταν ήμουν μικρή, στα δύσκολα, η μαμά μου ή ο μπαμπάς μου, μου κρατούσε το κεφάλι προστατευτικά πάνω από τη λεκάνη της τουαλέτας....<br />
Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα 'ρχονταν  βραδιές... που δεν θα υπήρχε κανείς να μου κρατήσει το κεφάλι με λίγη αγάπη, την ώρα που θα ξερνούσα, σπαράζοντας ολομόναχη στο μπάνιο, σε μια πόλη τεσσάρων εκατομμυρίων κατοίκων....<br />
Φοβάμαι μαμά τώρα πια δε στο κρύβω.... πως είμαι αυτό που πάντα έτρεμες για 'μένα... ωραία, νέα κι ατυχής...<br />
Ατυχής ήμουν πάντα θα μου πεις, δε βαριέσαι...<br />
Τι ειρωνεία, ποτέ δεν πίστευα στην τύχη στη ζωή μου.... μέχρι τα τελευταία χρόνια...<br />
νομίζω ωστόσο ότι μου παίζει τελικά άσχημα παιχνίδια η ρουφιάνα.... ίσως καλύτερα να τα μαζεύω σιγά σιγά... <br />
<br />
Θα ήθελα να μην μου γράψετε σχόλια από κάτω σήμερα.... σας ευχαριστώ πάντως όλους όσους ξέρω ότι θα σπεύδατε να μου γράψετε δυο λόγια συμπαράστασης, φιλίας και αγάπης..... <br />
<br />
<br />
Γράφτηκε στις 16/07/2009 <br />
Γύρω στις Δώδεκα παρά... το βράδυ... <br />
<br />
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ<br />
ΜΕΤΑ ΑΠΟ 35 ΧΡΟΝΙΑ.... <br />
17-07-2009 @ 09:44<br />
<br />
Δεν ήταν σίγουρος ότι είδε καλά. Του 'ρχοταν να τρίψει τα μάτια του για να ξεθαμπώσουν, όπως κάνουν οι ήρωες των καρτούν. Τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια είχαν περάσει, θα μπορούσενα κάνει λάθος... αλλά όχι. Τριάντα πέντε χρόνια μπορεί να είχαν περάσει αλλά αυτή έστεκε μπροστά του, όπως τότε... ή σχεδόν όπως τότε... Είναι περίεργο που τη συναντώ σήμερα. Η ζωή μου δεν ήταν ποτέ γεμάτη εκπλήξεις. Μήπως σήμερα που κλείνω τα 65.... "ποια 65, βρε γεροξούρα; Βάλε και τα 4 που κρύβεις απ' τον ληξίαρχο.... τα 69 κλείνεις!!!". Μήπως τελικά σήμερα που κλείνω, τα όσα κλείνω τέλος πάντων, θέλει η φωνή της συνείδησής μου να μου περάσει ένα μήνυμα; Σαν κι αυτά που μου σιγοψιθυρίζει ύπουλα στον καθρέφτη όταν πάω να ξυριστώ, τσαλακωμένος απ' τον ύπνο κι ατημέλητος: "...αχ, βρε Ευάγγελε δυστυχή, γέρασες και ζωή δεν έζησες....". Έζησα, πως δεν έζησα; Διασκέδασα, εργάστηκα, πέτυχα, παντρεύτηκα μια αξιόλογη γυναίκα, έκανα δυο αξιολάτρευτα παιδιά, τα οποία σπούδασα και έβγαλα άξια στον κόσμο... Έζησα. Έτσι της απαντώ κάθε φορά και νιώθω τύψεις που αφήνω τη συνείδηση μου να αμφισβητεί εμένα και την οικογένειά μου. Και με το που διαισθάνεται αδυναμία αρχίζει να σκαλίζει σαν σαράκι. "...Τι σημαίνει έζησες, καθημαγμένε Ευάγγελε; Δηλαδή τώρα δε ζεις; Μήπως έχεις πεθάνει και δεν το ξέρουμε; Καλές ήταν οι επιλογές σου, δεν σε κλαίω γι' αυτές. Σε κλαίω που και μικρός όταν ήσουνα διάλεγες τα "σίγουρα". Ακόμη και οι φίλοι σου έτσι σε φωνάζανε, "σιγουρατζή". Την κοίταξε από την κορυφή ως τα νύχια, με το πλάι βέβαια για να μην τον αναγνωρίσει. Άλλωστε δεν είχε αποφασίσει ακόμη αν θα της μιλούσε. Πήρε από την τσέπη του την Καθημερινή, τη δίπλωσε στη σελίδα των απόψεων και έκανε ότι διάβαζε.... "Αχ, αγαπητέ Ευάγγελε, ούτε κατάσκοπος τέτοια πρωτοτυπία....", τον ξαναειρωνεύτηκε η φωνή, αλλά την αγνόησε. Έπρεπε να δει πόσο την είχε αλλάξει ο χρόνος. Πρέπει να είναι μεγάλη τώρα... Πάνω - κάτω την ίδια ηλικία είχαμε όταν είμαστε μαζί... Όμορφη είναι ακόμη. Βέβαια... Τα χρώματά της όμως έχουν λίγο ξεθωριάσει... Τα μαλλιά είναι μαύρα αλλά χωρίς αυτήν τη λάμψη. Τα βάφει. Αναμφίβολα. Και τα μάτια μαύρα θα 'ναι, αυτά δεν αλλάζουν... αλλά είναι μακριά δεν μπορώ να διακρίνω αν γυαλίζουν πονηρά... Και το δέρμα της, άσπρο κι άβαφτο... Γάμπες χυτές, αστράγαλοι λεπτοί, γόνατα οστεώδη. Ντυμένη κομψά. Ναι, είναι ακόμη όμορφη! Τι να έκανε στη ζωή της; Να 'χει παντρευτεί... παιδιά έχει; Μπα, αποκλείεται... Ήταν ατίθαση, από αξιοπρεπή οικογένεια, αλλά ατίθαση. Ήταν διαφορετική, επικίνδυνα διαφορετική. Δεν μοιραζόταν μαζί μου όλα της τα όνειρα, δεν μου εκμυστηρευόταν τις ιδέες της. Τα κρατούσε κρυφά για να μην με τρομάζει, καταλάβαινα όμως... Σπουδές, καριέρες, παρέες, ταξίδια.... "Τι θέλεις, δηλαδή, να μας πεις Ευάγγελε.... ότι επειδή ήταν ελεύθερο πνεύμα σήμερα θα έχει μείνει μαγκούφα; Δε θυμάσαι πόσοι και ποιοι την πολιορκούσαν; Παραδέξου το. ήταν η καλύτερη! Τρέχα να της μιλήσεις". Αυτή η φωνούλα που χρόνια με ταλαιπωρεί, όταν ήμουν νέος είχε άλλες αντιλήψεις. Πιο συντηριτικές. Μην κοιτάς που σήμερα με χλευάζει και με προκαλεί. Εγώ ήμουν αλλιώς, τότε πίστευα ότι ήθελα να ζήσω χωρίς πολλές εκπλήξεις. Δεν μου άρεσαν τα αναπάντεχα. Μου ήταν πιο εύκολο να ακολουθώ πάντα τους κανόνες. Ήθελα μια γυναίκα να φτίαξω οικογένεια. Ήθελα να κάνω ότι έκαναν και οι γονείς μου. Αλλά γιατί να μην της μιλήσω; Να μάθω πως είναι; Τι έχω να φοβηθώ πια.... Καθένας τράβηξε το δρόμο του και μεγάλοι άνθρωποι πια... Μα τι είναι αυτά που λέω.... Δεν θα με αναγνωρίσει, ή ακόμη κι αν με αναγνωρίσει θα θελήσει να με εκδικηθεί για τον τρόπο που χωρίσαμε και θα με αγνοήσει επιδεικτικά.... Θα γίνω ρεζίλι, μεγάλος άνθρωπος: Δεν πάω πουθενά, άλλωστε σε λίγο κατεβαίνω... Κρίμα, θα ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να συνομιλήσω με έναν φίλο απ' τα παλιά.... Κρίμα.... Χρόνια πολλά, Βαγγέλη... Βουνό με βουνό δεν σμίγει.... Της Αλεξίας Κονάχου Από την free press METROPOLIS   <p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-07-2009</td><td valign=top></td></table><br />