Η ομοιότητα του κόσμου με την αφηρημένη τέχνη

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Η ομοιότητα του κόσμου με την αφηρημένη τέχνη</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Η ομοιότητα του κόσμου με την αφηρημένη τέχνη</b><p>Δημιουργός: rosestar, <i>Ελευθερία</i><p><i> 16/7/2009</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>                               [color=fuchsia][B]Η ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΕ ΤΗΝ  ΑΦΗΡΗΜΕΝΗ ΤΕΧΝΗ[/B][/color]<br />
<br />
[color=purple][B]Πάντα μου άρεσε να ανακαλύπτω τις λέξεις που έφταναν στην ακοή μου και να τις συνδέω με μια εικόνα. Δεν ήθελα να ανοίγω κάποιο λεξικό για να βρω τη βαθύτερη έννοια που μπορούσε να είχε, ούτε ήθελα να στηρίζομαι στις απόψεις του καθενός επιτυχημένου επιστήμονα. Όχι γιατί είχα ιδιαίτερα σπουδαίες επιστημονικές γνώσεις, αλλά ήθελα να ακονίζω τη σκέψη μου και να αποδεικνύω τη γνώμη μου με απλά παραδείγματα κατανοητά από τους γύρω μου. Ήθελα να έχω πάντοτε ελεύθερο πνεύμα και δεν με απασχολούσε αν με θεωρούσαν ονειροπόλα. Εξάλλου, μέσω της ονειροπόλησης ξέφευγα και αποκτούσα φτερά πνευματικά.<br />
Αφηρημένη τέχνη, είναι η απελευθέρωση της τέχνης που δεν έχει κανόνες και βάσεις ως θεμέλια. Ο καλλιτέχνης με χρώματα, πινέλα και καμβά, ζωγραφίζει θέματα ασυναρτησίας χωρίς μέτρο και λογική. Για μια ακόμη φορά, βυθίστηκα σε έναν γαλάζιο ωκεανό σκέψεων και ταξίδευα σε μέρη μακρινά. Ήμουν σε απόλυτη ηρεμία και άρχισαν ξαφνικά να κατακλύζουν την ευαίσθητη ακοή μου, ήχοι και φωνές που συγχέονταν στο χώρο. Παιδικές φωνές που ακούγονταν από τη πλατεία, καθόλου εκείνη ορατή από τη θέα του μπαλκονιού μου, ήχοι από εξατμίσεις μηχανών και αυτοκινήτων στον απέναντι ορατό δρόμο, το θρόϊσμα των γερασμένων ευκαλύπτων, το φτερούγισμα των φοβισμένων ανέμελων σπουργιτιών, φωνές ειρωνείας, κλάματος, έντασης και σιωπής ανακατεύονταν στο χώρο. Η εικόνα του λιμανιού με γεμάτο καϊκια και βαρκούλες που λικνίζονταν από το φύσημα του παγωμένου βοριά, το μάλωμα μιας μητέρας νευρικής στο ανήλικο ζωηρό παιδί της, και το κλάμα του επειδή δραπέτευσε το μπαλόνι από τα μικρά του χέρια κατευθυνόμενο στο άπειρο άγνωστο,το λάλημα του πετεινού από το διπλανό οργωμένο χωράφι, μου θύμισε έναν πίνακα αφηρημένης τέχνης. Η ηρεμία και η φασαρία, η γαλήνη και η ταραχή, το όνειρο και ο εφιάλτης, τα φωτεινά και σκούρα χρώματα, ενώνονταν με ένα κοινό πινέλο και αποτυπώνονταν στο κενό φύλλο του καμβά.<br />
Ένιωσα ξένη και μία ανεξήγητη λύπη με πλημμύρισε. Ήθελα να αντικρύσω έναν κόσμο ονειρικό με απλότητα, με μοναδικό του πλούτο τα θετικά ελπιδοφόρα μηνύματα στη δακρυσμένη μου καρδιά...[/color][/B]<br />
<br />
[color=fuchsia][B]<br />
<br />
Ο κόσμος μέσα από τα καστανά μου μάτια.<br />
<br />
Ελευθερία  24  ετών[/B][/color]<br />
<br />
<br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-07-2009</td><td valign=top></td></table><br />