Φυγόπονος έρως ψελλίζει

Δημιουργός: poetryf

Tης αλήθειας ...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[font=Georgia] [I][align=right]«Δυο ισομεγεθείς παλάμες ανοιχτές και ταμένες στον ήλιο.
Τί είμαστε άλλο, θα το πει ο χρόνος και μόνο το έργο μας.»


[align=left] Βεβιασμένη μου ιστορία.
Λαξευμένη με το καλέμι της ιδιοτροπίας
και τραβηγμένη με το βαρούλκο της νιότης.
Ποτέ ζυγισμένη. Πάντα εις ένδειξην ασέβειας
εις άτακτον ενέδιδες φυγήν.
Μα’γω σε γνώρισα. Σε ξέρω.
Τη στερνή σου σπούδασα σκοποθεσία
πρώτη από τις τελευταίες
κι αγέννητη από τις πεθαμένες.
Θα’ναι που το σαρκίο σου ξεχείλωσε επικίνδυνα
στον καθημερνό περίπατο του «αντέχω».
Κι οι άγνωστοι –οι περσότερο γνωστικοί κι από’σενα-
Αρέσκονται το σώμά σου να βλέπουν γαϊτανάκι
κρατημένοι κι αγέρωχοι απ’τις ίνες του πόνου σου
Από μέσες σε άκρες και τούμπαλιν.
Για το «γύρω γύρω όλοι» του κόσμου.
Να λείπουν οι Απόκριες.
Οι πολλοί θα βγάλουν τις μάσκες.
Θα πούν το ξόδεμα πως έκανα του χώρου και του χρόνου για το τίποτα.
Οι λίγοι θα σε διαβάσουν. Κανείς ακέραια δεν θα σε καταλάβει.
Και το χέρι...;
Το φθαρμένο ρούχινο χέρι που σ’έγραψε
μια άνω στη μέρα θα βάλει τελεία’
Κι έπειτα οι λέξεις σου
θ’ανθίσουν προς το μέρος του ήλιου
όπως άνθισε η ζωή για να γράψει ιστορία:
Στη σπείρα του αβέβαιου με το βέβαιο φιλί του θανάτου.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-07-2009