Το Μενταγιόν

Δημιουργός: vlachos, ΓΙΑΝΝΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΤΟ ΜΕΝΤΑΓΙΟΝ

Γυναίκα:
Κάτω απ’ το φως των αστεριών,
μια νύχτα πάνω στο γκαζόν,
του έρωτα πρώτη φορά,
μου έμαθες τα μυστικά.
Μου κρέμασες και στο λαιμό,
το δώρο σου το ακριβό,
είχε το σχήμα μιας καρδιάς,
γεμάτο όνειρα για μας.
Όλο τον κόσμο, το παρόν,
στο γούρι μας, στο μενταγιόν,
κ’ έκανα όρκο στο θεό,
να το φοράω όσο ζω.

Άντρας:
Κάτω απ΄ το φως των αστεριών,
μια νύχτα σ’ ένα ρεβεγιόν,
σε είδα μπρος μου ξαφνικά,
ντυμένη μέσα στα χρυσά.
Στο διαμαντένιο σου λαιμό,
στολίδι φόραγες φτηνό,
είχε το σχήμα της καρδιάς,
γεμάτο στάχτες μιας φωτιάς.
Ξεθάβει μνήμες, παρελθόν,
της νιότης μας το μενταγιόν,
ξεθωριασμένο στον καιρό,
το δώρο μου το ακριβό.

Άντρας & Γυναίκα:
Οι αναμνήσεις, τα παλιά,
μια νοσταλγία στη ματιά,
ασπρόμαυρες εικόνες.
Πάνε τα χρόνια τα καλά,
τότε που κλέβαμε παιδιά,
λουλούδια, ανεμώνες.
Τώρα δυο ξένοι, δυο εχθροί,
πολύ το κρύο στην ψυχή,
αέρηδες, χειμώνες.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-07-2009