Don Giovanni -παραλειπόμενα 5

Δημιουργός: daponte, Σταύρος

η βιεννέζικη εκδοχή

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

- Ο Μότσαρτ επέστρεψε στη Βιέννη το Νοέμβριο του 1787. Η αγωνία του για τη διαδοχή του [I][B]Γκλούκ[/B][/I] έδωσε τη θέση της στην ανακούφιση όταν ο αυτοκράτορας [B]Ιωσήφ Β’[/B], παρά τις αντίθετες απόψεις των αυλικών τον ανακήρυξε [I]Συνθέτη της Αυτοκρατορικής Αυλής [/I]με λίγα ουσιαστικά καθήκοντα και ετήσιο μισθό 800 φλορίνια, (ενώ o μισθός του προκατόχου του ήταν 2000 φλορίνια). Όπως παραπονέθηκε στη γυναίκα του Κονστάντσε: «[I]Η αμοιβή είναι πάρα πολλά γι αυτά που κάνω και πολύ λίγα γι αυτά που μπορώ να κάνω….πρέπει όμως να παραδεχτώ πως κανείς άλλος δεν παίρνει περισσότερα[/I]».
Πέρασε μία περίοδο θλίψης μετά από το θάνατο (έναν ακόμη) του νεογέννητου ασθενικού κοριτσιού του [I][B]Μαρία Θηρεσία [/B][/I](γεννήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου και πέθανε λίγους μήνες μετά)

- Επεξεργάστηκε ξανά τον "Ντον Τζοβάννι" για ΄να τον ανεβάσει στη Βιέννη.Έκανε αρκετές αλλαγές στο κείμενο για να ικανοποιήσει τους τραγουδιστές πρόσθεσε νέες άριες για το ρόλο του Ντον Οττάβιο και της Ντόνα Ελβίρας.Ειδικά για την [B]Καταρίνα Καβαλλιέρι[/B], που ενσάρκωσε το ρόλο της Ντόνα Ελβίρας (πριμαντόνα της Βιέννης και πρωταγωνίστρια στην όπερα [I]Απαγωγή από το Σεράι[/I]), έγραψε την άρια «mi tradi quell’ alma ingrate» και μία εξ' ολοκλήρου νέα σκηνή. Το ρόλο της Ντόνα Άννας ερμήνευσε η κουνιάδα του [B]Αλοίζια Λάνγκε[/B].
Επίσης προκειμένου να εντείνει τα κωμικά στοιχεία του έργου και να κολακέψει τις προτιμήσεις των Βιεννέζων συνέθεσε ένα ακόμη ντουέτο για τη δεύτερη πράξη στο οποίο η Τσερλίνα δένει το Λεπορέλλο σε μια καρέκλα και τον απειλεί με ένα μαχαίρι.


- Η πρεμιέρα του έργου στη Βιέννη δόθηκε στις 7 Μαΐου 1788 στο [B]Αυτοκρατορικό Θέατρο [/B]([I]Burgtheater[/I]). Η υποδοχή που της επιφύλαξαν κοινό και κριτικοί ήταν χλιαρή : άλλοι χαρακτήρισαν το έργο άνισο κι άλλοι όπως ο [B]κόμης Ρόζενμπεργκ[/B], (Δ/ντής των αυτοκρατορικών θεάτρων της Αυστρίας ) υπερβολικά μελωδικό και δύσκολο για τους τραγουδιστές.
Συνολικά ο Ντον Τζοβάννι παίχτηκε μόνο 15 φορές με μέτρια επιτυχία. Ο αυτοκράτορας Ιωσήφ που παρακολούθησε μία από αυτές , σε ένα διάλειμμα των εκστρατειών του ενάντια στους Τούρκους , σηκώθηκε όρθιος και χειροκροτούσε συνέχεια . Τόσο αυτός όσο και ο δάσκαλος του Μότσαρτ και καταξιωμένος Αυστριακός συνθέτης [B]Φράντς Γιόζεφ Χάυντν [/B]δήλωσαν πως :« [I]Αυτή η όπερα είναι θεϊκή. είναι ακόμη καλύτερη από τους γάμους του Φίγκαρο. αλλά δεν είναι κρέας για τα δόντια των Βιεννέζων. Ας τους δώσουμε το χρόνο να το μασήσουν[/I].»
Τελικά η όπερα δεν κατάφερε να καθιερωθεί στο ρεπερτόριο. Για άλλη μια φορά η Βιέννη αδυνατούσε να κατανοήσει τον πιο μεγάλο μουσικό της.

- Ο Μότσαρτ απογοητεύτηκε από τη στάση του κοινού που μέχρι πρότινος τον αποθέωνε. Όπως εξομολογούνταν στους φίλους του , θεωρούσε πως το κοινό της Πράγας κατανοούσε πολύ καλύτερα τη μουσική του από αυτό της Βιέννης. "[I]Αυτή η όπερα δεν είναι για τη Βιέννη , είναι για την Πράγα. Όμως την έγραψα κυρίως για τους φίλους μου και μένα [/I]" Οι Βιεννέζοι προτιμούσαν μια μουσική ελαφριά και διασκεδαστική και αποστρέφονταν την πολυπλοκότητα. Επίσης ήταν περιβόητα ασταθείς ως προς την προτίμησή τους σε συγκεκριμένους συνθέτες.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-07-2009