κλεφτοκοτάδες

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>κλεφτοκοτάδες</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>κλεφτοκοτάδες</b><p>Δημιουργός: montekristo<p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Κάποτε, αρχές του αντάρτικου στην Ελλάδα, ο Άρης είχε πιάσει τα βουνά και συγκροτούσε τις πρώτες αντάρτικες ομάδες. Ένας από τους αντάρτες έκλεψε μια κότα από κάποια γριά και αυτή ήρθε στον Άρη να το αναφέρει και να ζητήσει δικαιοσύνη. Ο Άρης της ζήτησε να του δείξει ποιος ήταν ο κλέφτης, η γριά τον γνώρισε, του τον έδειξε και ο αντάρτης εκτελέστηκε. Αποδόθηκε δικαιοσύνη?  Ποιος ξέρει? Από τη μια ο αρχηγός πέρασε ένα μήνυμα στους υπόλοιπους πως η καλύτερη κοινωνία που θέλαν δεν θα γινόταν με κλεψιές. Θα γινόταν όμως με τόση σκληρότητα? Θάνατος για μια κότα? Από την άλλη επιτεύχθηκε σίγουρα η αυστηρή πειθαρχία, ένα στρατιωτικό σώμα, ακόμη και αντάρτικο, την έχει ανάγκη. Και επιπλέον κέρδισε την εκτίμηση του λαού, των χωρικών. Ο Άρης δεν επιτρέπει τις κλεψιές. Εμένα όμως όλο με τριβελίζει αυτή η σκέψη: Κι αν ο αντάρτης ήταν ένας φουκαράς που δεν άντεξε την πείνα?  Και γαμώτο πόσο άδικα χάθηκε...Για μια κότα, ξεφτίλα έτσι? Ξεκινάς για να λευτερώσεις την πατρίδα και προτού προλάβεις να κάνεις ένα ανδραγάθημα εκτελείσαι γιατί δεν είσαι παρά ένας  κλεφτοκοτάς... ο ορισμός του αντιήρωα. Σε σκοτώνει αυτός που τον πίστεψεςκαι τον ακολούθησες. Ο γερο Μάρξ το είπε:  ”η βία είναι η μαμή της ιστορίας”, μόνο που αυτή η βία δεν υφίσταται μόνο ανάμεσα στους αντιπάλους, αλλά τρέφεται και με φίλιες δυνάμεις...<br />
Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή...ή θα γυρίσει ο τροχός και πάλι θα γαμηθεί ο φτωχός<br />
Όλα αυτά λίγο άσχετα, αλλά θα θελα να “τιμήσω” (σε εισαγωγικά το τιμήσω γιατί ποιός είμαι εγώ που θα τους προσδώσω τιμή)  τους αντιήρωες. Ας γραφτεί και κάτι για έναν από τους πολλούς κλεφτοκοτάδες της ζωής.(ίσως στο τέλος τέλος να είμαι κι εγώ ένας από αυτούς)<br />
<br />
Στο ένα τσεπάκι το γελοίο στο άλλο το τραγικό<br />
η ζωή πάντα σου δίνει τα κατάλληλα εφόδια<br />
για να γράψεις ιστορία<br />
Πάρε κι από το 'να, πάρε και απ´ το άλλο<br />
Το προηγούμενο βράδυ κέρασες<br />
τσιγάρο τον σύντροφο<br />
Που πάμε, αναρωτήθηκες<br />
Κι εκείνος το κάπνιζε στα χαμένα<br />
Θα βγεί κάτι απ' όλα αυτά?<br />
Το ζεστό κρεβάτι της Λενιώς...<br />
Άραγε θα το ξαναδώ?<br />
Και το βλέμμα της <br />
π' όλες τις έγνοιες μου τις έπαιρνε<br />
Μμμ ... Πως το άφησα κι έφυγα?<br />
Τα τελευταία ερωτήματα <br />
ειπώθηκαν στα σιωπηλά, από μέσα που λένε.<br />
Έλυσες τις αρβύλες<br />
πήραν τα πόδια αέρα<br />
βρώμισε το καθαρό αεράκι<br />
αλλά το ρετσίνι από τον έλατο<br />
ξαναπήρε γρήγορα τη ρεβάνς<br />
Ένα αστέρι φαινόταν πίσω από τα κλαδιά<br />
Ο άνεμος πότε το έκρυβε πότε το φανέρωνε<br />
Κοιμήθηκες? Ρώτησες<br />
Δεν πήρες απόκριση<br />
Πως τα καταφέρνει και κοιμάται?<br />
Εμένα το άδειο  μου στομάχι<br />
ακούγεται και στον ύπνο... <br />
Σαν εργοστάσιο με χαλασμένες τις μισές μηχανές<br />
Πάει να φτιάξει τουφέκια<br />
και βγάζει σκανδάλες μόνο<br />
Ποιο αστέρι να ναι άραγε?<br />
Κι αν  ήμουν εκεί<br />
θα δινα δεκάρα για τα τα δικά μας?<br />
Αναθεματισμένη πείνα....<br />
Ίσως εκεί να έχει έλατα <br />
που να βγάζουν μήλα...<br />
Άρχισε το ροχαλητό ο άλλος,<br />
άντε να κοιμηθείς τώρα<br />
Κι η Λενιώ?<br />
Τι να κάνει τώρα?<br />
Θα με περιμένει άραγε?<br />
Τι να περιμένει κι αυτή...<br />
Αργά ή γρήγορα θα το μάθει το μαντάτο<br />
Ιταλικό βόλι, τον βρήκε στο στήθος,<br />
στο κεφάλι, κάπου θα βρει αυτό....<br />
Τον θάψαν  στο φαράγγι.<br />
Κοντά σ' ένα πλάτανο...<br />
-Τι μ' έπιασε απόψε?<br />
Αναρωτήθηκες φωναχτά<br />
-Πολλή μαυρίλα...<br />
Έκλεισες τα μάτια <br />
κι ένα δάκρυ έμεινε στη άκρη τους <br />
να φυλάει σκοπιά σαν την κουκουβάγια<br />
Ο Μορφέας ήταν γενναιόδωρος μαζί σου<br />
Σου φερε όνειρα ωραία<br />
Τάχα μου είχε τελειώσει ο πόλεμος<br />
και γύριζες στο σπίτι<br />
Ο πατέρας έστεκε στη πόρτα περήφανος<br />
η μάνα χαμογελούσε βουρκωμένη....<br />
-Τα καταφέραμε!<br />
Μετά η Λενιώ,<br />
με την κοιλιά φουσκωμένη<br />
Τίποτα δεν προμήνυε φίλε μου<br />
ούτε ένα κακός οιωνός δεν εμφανίστηκε<br />
που να δείχνει πως αύριο<br />
το δικό σου αίμα θα τρέξει αχνιστό<br />
και μια γριά θα το κοιτάζει τρομαγμένη<br />
που βρήκε το δίκιο της...<br />
<br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-07-2009</td><td valign=top></td></table><br />