μια μετεμψύχωση

Δημιουργός: montekristo

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σαν τον λύκο που ξέφυγε από τα σκυλιά
αλλά τον πετσοκόψαν
έτσι ουρλιάζω κι εγώ
γλεντάω-πονάω με τις πληγές μου
και τη σακατεμένη μου ψυχή
Ο βράχος είναι ο φίλος μου
θέλω να του μοιάσω στην σκληράδα
Το χώμα η πατρίδα
Θα με καταπιεί
αργά ή γρήγορα
Να λάβει τέλος ετούτη η απάτη
Να νικήσει το χωνευτήρι
Να ησυχάσουμε όλοι
Κι αν η ρημάδα η ψυχή
είναι όπως λένε αθάνατη
Θα θελα να γενώ ένα αστέρι
ένα από αυτά τα μικρά
που θα πρέπει να ξέρεις καλά
κατά που θα κοιτάξεις, να το βρεις
Από αυτά που φέγγουν
σαν το καντήλι στον άνεμο
έτοιμα ανα πάσα στιγμή
να σβήσουν
Και να φωτίζω απο εκεί ψηλά
το σκοτεινό και χαρακωμένο πρόσωπο
των απελπισμένων
Όσους τα χαράμισαν όλα
για το τίποτα, για μια ιδέα
για ένα γαμώτο
Τους τρελούς
τα αδέσποτα σκυλιά
όσους στ' αλήθεια αγάπησαν
Τα κυπαρίσσια που κοιταν όλο στον ουρανό
συντροφεύοντας τους πεθαμένους,
Τα παιδιά τα ξυπόλυτα
Να βλογάω τ' αγρίμια
και τους κεραυνούς
Ένα μικρό αστέρι
Σημάδι για τους ναυτικούς
που θέλουν να γυρίσουν πίσω
Αποκούμπι στους αλαφροΐσκιωτους
στους ονειροπαρμένους
Ένα μικρό καντήλι
στο απέραντο κοιμητήριο του σύμπαντος
Να με βλέπει το νυχτοπούλι και να κλαίει
να ανατριχιάζουν οι ερωτευμένοι
στο άκουσμά του
κι οι ετοιμοθάνατοι να ετοιμάζουν τα μπαγκάζια τους
για το μεγάλο ταξίδι
Μα τίποτα από αυτά δεν θα γίνει
τίποτα δεν θα είναι αληθινό
εκτός από το κυπαρίσσι
που θα με συντροφεύει
κοιτώντας πάντα τον ουρανό
Ψάχνοντας να βρει ποιος ξέρει τι....

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-07-2009