Το αόρατο κλειδί Δημιουργός: rosestar, Ελευθερία Από υγρό σε στερεό και αέριο. Αέριο αντιληπτό και απτό με τις 5 αισθήσεις. Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info [color=fuchsia][B]ΤΟ ΑΟΡΑΤΟ ΚΛΕΙΔΙ[/B][/color]
[color=purple][B]Το κλειδί φυλασσόταν πάντοτε κάτω από έναν βράχο, με προστάτιδα τη ταξιδιώτισσα θάλασσα.
Κλειδί διαφορετικό, παράξενο και πρωτότυπο, σφυριλατημένη δημιουργία μίας περασμένης εποχής που ο καιρός το άφησε ανέπαφο, χωρίς την υγρασία να το σκουριάσει και να το αχρηστέψει. Περπατούσα ανέμελη στη παραλία, κολυμπούσα ώρα στα αφρισμένα κύμματα και βγαίνοντας από το νερό, ξαπόστασα στο βράχο κάτω από τον ίσκιο ενός ανεμοδαρμένου θαλασσόδεντρου.
Το μεταγιόν λύθηκε από το λαιμό μου και όταν έσκυψα να το πιάσω, προς έκπληξή μου ανακάλυψα το κλειδί που βρισκόταν χρόνια εκεί παρατημένο. Άρχισα να το περιεργάζομαι και εκείνο γινόταν αόρατο και συνάμα ορατό στα μάτια μου.
Πρώτη φορά αντίκρυζα αυτό το παράδοξο φαινόμενο και το άφησα διστακτικά και φοβισμένα στην άμμο.
Με τη δύση του ηλίου, το κλειδί γινόταν φωτεινό και τρεις πόρτες εμφανίστηκαν μπροστά μου. Η περιέργεια με κυρίευσε, ο φόβος του αγνώστου με αγκάλιασε και επιθυμούσα να ξεκλειδώσω τα μυστικά που κρύβονταν εκεί. Η αριστερή πόρτα έμοιαζε κινούμενη, με ύδατα ρέοντα άφθονα και πλουσιοπάροχα, αφότι βρισκόμουν σε υδάτινο κόσμο, γεμάτο θάλασσες, ωκεανούς, λίμνες και ποταμούς. Δεν υπήρχε στεριά για να βαδίσω. Αποφάσισα να φύγω γιατί αισθανόμουν να πνίγομαι και να ασφυκτιώ και δεν υπήρχε κάποιος να με σώσει. Φεύγοντας από εκεί, άνοιξα τη μεσαία πόρτα που έμοιαζε στέρεη, ξύλινη και απτή.
Εκεί ο κόσμος ήταν χωματένιος, ίχνος σταγόνας νερού δεν υπήρχε και συνεχώς υπήρχε ξηρασία από τη λάβα θερμότητας του ήλιου που μου μαστίγωνε το κορμί και γω σερνόμουν στη γη και υπέφερα. Η πόρτα έπιασε φωτιά και τραβώντας αποφασιστικά το πόμολό της, έφυγα ταλαιπωρημένη και βρέθηκα στη δεξιά πόρτα που μόνο και η όψη της με γαλήνευε. Έμοιαζε αέρινη, συνοδευόμενη από απαλές δροσοσταλίδες που ακουμπούσαν τρυφερά την επιδερμίδα και έλουζαν τα κυματιστά μου μακριά μαλλιά. Ο κόσμος ήταν γεμάτος από νεφέλες και αύρα δροσερή τα έσπρωχνε και τα ταξίδευε σε χώρες μαγικές. Ταξίδευα και γω μαζί τους, αφότι με υποδέχτηκαν με μια πελώρια αγκαλιά και με μετέφεραν πάνω από τις φουρτουνιασμένες θάλασσες και τα ξηρά από τον ήλιο τοπία και δεν επέτρεπαν να τραυματιστώ.
Το κλειδί έπαψε να είναι αόρατο, ο αέρινος κρυστάλλινος κόσμος του ανήκε και μυστηριωδώς μετατράπηκε σε ορατό, που ξεκλείδωσε το παλάτι του ουρανού, το τόπο των αγίων αγγέλων[/B].[/color]
[color=fuchsia][B]Ο κόσμος μέσα από τα καστανά μου μάτια.
Ελευθερία 24 ετών[/B][/color]
Δημοσίευση στο stixoi.info: 31-07-2009 | |