Η διαμαντένια αξιοπρέπεια της σύριγγας

Δημιουργός: Evita[Iris], εVα

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κάποτε την έβλεπα με χαμόγελα
με κάποιο περιθωριακό τύπο
να καπνίζει σε σοκάκι.
Τα μάτια της ήταν σαν μαύρα κοράκια.Καθρεφτιζόταν η θλίψη.
Σαν την έβαζα απαλά στο κρεβάτι του νοσοκομείου
όλο ψιθύριζε λέξεις...Η γλώσσα όμως δεν κουνιέται
όταν θέλεις να ξεστομίσεις αλήθειες.
Δυο λόγια,δυο λέξεις...
Για τους Φίλους της Μου λέει.
Για την οικογένεια της...



"Έλα αδερφή μου μορφίνη...

κοίταξε πέρα. εκεί που το μάτι βρίσκει την βρωμιά, την σαπίλα.

τα μάτια σου θα θολώσουν από την πίκρα.

Κάποιοι είναι χαμένοι στα ντεκαπάζ, στο μέικ απ και στα μπουζούκια.

Ξερνάνε στα πατώματα και σωριάζονται άδειοι στα κρεβάτια.

Έλα πατέρα μου ηρωίνη...

στο κρεβάτι μου σ' έχω φύλακά μου. δεν με αγαπάς ποτέ

αλλά είμαι αφελής και δεν με αγαπάει κανείς. με λυπούνται μόνο.

όταν ποτίζεις τις φλέβες μου μυρίζεις θάνατο και εξαθλίωση.

δεν με νοιάζει. το κρεβάτι μου πήρε, επιτέλους, κάποιο χρώμα.

Έλα φίλη μου κοκαϊνη...

τα όνειρα μου ήταν κάποτε κόκκινα. Μα μου τα ρημάξανε

και εσύ ήσουν η άσπρη μου σωτηρία. Με αγκάλιασες

σε πίνω και με πίνεις και μοιάζουμε με άδεια ποτήρια

παρατημένα άτσαλα σε μια γέφυρα του χρόνου.

δεν έχουμε αρχή και τέλος.

Σου είπα..μην κοιτάζεις πέρα.

Θα δεις και άλλη σαπίλα.Μας φτάνει η δική μας.

Σπασμένο παράθυρο.Μπήκανε οι δικτάτορες.

Τελευταίο πλάνο: ένα χαμόγελο."

Δημοσίευση στο stixoi.info: 31-07-2009