Απο πίτα που δεν τρώς τι σε νοιάζει και αν κα

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Απο πίτα που δεν τρώς τι σε νοιάζει και αν κα</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Απο πίτα που δεν τρώς τι σε νοιάζει και αν κα</b><p>Δημιουργός: jenny<p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p> ΑΠΟ ΠΙΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΡΩΣ …ΤΙ ΣΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΑΝ          <br />
                               ΚΑΕΙ;<br />
<br />
                                         ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ<br />
<br />
  Οι ανατροπές στο Ασφαλιστικό, οι κοινοτικές οδηγίες ,οι έκτακτες εισφορές, οι επιπτώσεις της χρηματοπιστωτικής κρίσης και τόσες άλλες αδικίες που γίνονται εις βάρος μας εξαναγκάζουν τον κόσμο να βγει στους δρόμους. Και όμως πολλές φορές το βλέπουμε αυτό. Κινητοποιήσεις κάποιου επαγγελματικού κλάδου να αντιμετωπίζονται με δυσπιστία και απαξίωση από εργαζόμενους άλλου κλάδου. <br />
    Τι θέλουν και βαίνουν στο δρόμο οι τάδε εφόσον πληρώνονται καλύτερα από εμάς τους ..;Αυτοί είναι προνομιούχοι και εμείς ήμαστε ..σε χειρότερη μοίρα αλλά δεν κάνουμε έτσι. κλπ. Κλπ. Ζήλειες και εγωισμοί βάζουν γυαλιά ΄΄ εμποδίζοντας να δούνε ότι οι αδικίες και οι νομοθετικές καθοδηγούμενες ασάφειες έχουν έναν συγκεκριμένο σκοπό. Λειτουργούν με την λογική του divide et impera το N.Machiavelli (διαίρε και βασίλευε) σπέρνουν διχόνοια και κυβερνούν τα πλήθη.. <br />
  Σύμφωνα με τα κοινοτικά στοιχεία, το 20% του πληθυσμού στην Ελλάδα ζούσε το 2001 σε νοικοκυριό με διαθέσιμο εισόδημα κατώτερο του 60% του μέσου εθνικού εισοδήματος. Με το ποσοστό αυτό, η χώρα μας μοιράζεται με την Πορτογαλία τη δεύτερη θέση στην Ευρώπη. Από το 20% του πληθυσμού στη χώρα που ζει στο όριο της φτώχειας, το 33% (υψηλότερο ποσοστό) είναι ηλικίας άνω των 65 ετών και είναι συνταξιούχοι (32%).Ο δείκτη της παρατεταμένης φτώχειας θα αυξηθεί Το ποσοστό δηλαδή του πληθυσμού που έτυχε, σε μια ατυχή στιγμή, να γλιστρήσει κάτω από το όριο του 60%, θα είναι καθηλωμένο εκεί για μεγάλα χρονικά διαστήματα.<br />
   Όταν είσαι νέος γεμάτος δυνάμεις και όρεξη για μάχες επικρατεί  ένας επικίνδυνος εφησυχασμός. Δεν καταλαβαίνεις την αναγκαιότητα της ενωμένη γροθιάς. Πιστεύεις ότι φτάνει μόνο εσύ(ο κλάδος σου) να υπερασπιστεί τα αυτονόητα .Τι θα γίνει όμως όταν θα περάσουν τα χρονάκια και θα είσαι αδύναμος και ανήμπορος.; Αύριο ποιος θα σου συμπαρασταθεί; Ποιος θα σε βοηθήσει όταν θα βγεις στους δρόμους; Έτσι και αλλιώς έχεις προασφαλίσει το ξύλο και την χρήση δακρυγόνων όταν θα διαμαρτυρηθείς και θα φωνάξεις για την αδικία που σου κάνουνε. Θα βρεθείς μόνος και έρημος αφού οι άλλο κλάδοι θα αδιαφορήσουν έτσι όπως έκανε εσύ όταν διαμαρτυρήθηκαν στους δρόμους. Η αλληλεγγύη ,η υποστήριξη  και η συμπαράσταση είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την θετική έκβαση των αιτημάτων. Για την νικηφόρα πορεία των αγώνων. Ένας λαός ενωμένος δε θα είναι ποτέ ηττημένος.  <br />
   Πρέπει να  καταλάβουν  οι πανταχού εργαζόμενοι ότι η αδιαφορία δεν είναι η καλύτερη λύση. Η λογική του : από  πίτα που δεν τρως τι σε νοιάζει και αν καεί είναι πολύ επικίνδυνη; Δεν ξέρουνε ότι αν απαξιούν, σήμερα ,τις μάχες των άλλων κλάδων αύριο όταν θα φτάσει πάνω από το κεφάλι τους η Δαμόκλεια σπάθη, δεν θα μπορέσουν να κάνουν τίποτα. Θα είναι αργά και σε λίγο θα καεί όλη η πίτα…των εργαζομένων.<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-08-2009</td><td valign=top></td></table><br />