Στην Έλλη,τη νεφέλη,το χέλι και το κουνέλι

Δημιουργός: ΑΧΩΝΕΥΤΟΣ, ΠΑΝΤΕΛΗΣ

η μάνα μου αναψε το κερί μου η Έλλη το φυλάει να μη σβήσει...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

να με θυμάσαι
κάθε που θα βλέπεις
την βροχή,
κάθε
που θα σε αγγίζει.
Το χέρι σου ν'απλώνεις
να σε ποτίζει,
να σου λογχίζει
την καρδιά,
το νου να σου οδηγεί
να στον δροσίζει.

Γιατί έδωσες φωνή στο χέρι μου;
με ρώτησες; -(Έλλη)

....διάβασα ένα μήνυμα από την Έλλη,πήρα ένα φίλο μου τηλέφωνο,κοίταξα την ώρα και το ταβάνι και...

Άξαφνα βρέθηκα να προχωρώ μέσα σ ένα αμπέλι
τα φύλλα έπεφταν κάτω στη γη
κίτρινα ως και καφέ βαθύ
τα όνειρα μου θύμιζαν, που βούλιαξαν σ έλη...

Κι ο ουρανός ντυμένος με μια γκριζούφαντη νεφέλη
τις αμαρτίες μου πάλευε να ξεπλύνει
ή μήπως δεν δακρύζει αλλά φτύνει;
όπως και να χει άρχισαν να μουλιάζουν όλα μου τα μέλη

Κι άρχισα να γλιστρώ σα να μουν χέλι
όλα άρχισε να τα καλύπτει το χιόνι
κι άρχισε το σώμα να παγώνει
γύρω μόνο κούτσουρα,κανένα δε με θέλει...

Η άνοιξη πλησίαζε το ήξερα με είχε μάθει η Έλλη
ν αναγνωρίζω τα σημάδια
και τα γλυκά της χάδια
με λαχτάρα κοιτούσα τους βλαστούς σαν να μουνα κουνέλι...

Το ήξερα πως όπου να ναι θα ρθει καλοκαίρι,μα δε με μέλλει
τώρα προχώραγα πλάι σε καταπράσινες κληματαριές
σταμάτησα να ασχολούμαι με του μυαλού τις ζυγαριές
κι άρχισα να μετρώ τη μέρα που θα κοβα σταφύλια- μέλι...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-08-2009