Και το μικρόφωνο απόψε στην καρδιά μου

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Και το μικρόφωνο απόψε στην καρδιά μου</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Και το μικρόφωνο απόψε στην καρδιά μου</b><p>Δημιουργός: Ξεθωριασμένη Αστερόσκονη<p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Ξεκούρδιστη κιθάρα η καρδιά μου απόψε και τρελάθηκε.<br />
Της φοράω φίμωτρο κι εκείνη πάλι βρίζει. <br />
Ασυναρτησίες σκορπίζει θαρρείς, για έναν πλανήτη μιλάει <br />
Που δεν έπρεπε να λέγεται πλανήτης γη αφού σε αυτόν <br />
Κατοικούν μονάχα εξωγήινοι. <br />
Για κάτι ανθρωπάκια μιλάει. Που τρώνε χαρτονομίσματα για πρόγευμα, <br />
Κι απ’το πρωί μετρούνε κτήματα και κατακτήσεις. <br />
Για κάτι χοντρές κυριούλες που ανεμίζουν τα φουστάνια τους<br />
Μπροστά απ’τον ψεύτη τον καθρέφτη που τις δείχνει <br />
Πιο κομψές απ’ό,τι είναι. <br />
Για κάποια παιδιά μιλάει που μεγάλωσαν απότομα <br />
Κι έτσι ποτέ δεν θα ωριμάσουν. <br />
<br />
Ξεκούρδιστη κιθάρα η καρδιά μου και τρελάθηκε.<br />
Την σέρνω στα τρελάδικα κρυφά κι αυτή πάλι κάτι τραυλίζει. <br />
Θαρρείς πως μιλάει για όνειρα που κρύφτηκαν πίσω από οθόνες. <br />
Για αγάπες που επικοινωνούσαν με καλώδια αντί να φιληθούνε.<br />
Για λέξεις που δεν ψήθηκαν στο στόμα, <br />
Πάρα μόνο γραφτήκανε από δάχτυλα ψυχρά που δεν ήξεραν<br />
Και δεν μπόρεσαν να νιώσουν.<br />
Για φλόγες μιλάει που σβήνουν πριν θεριέψουν, <br />
Για μάτια που ποτέ δεν συναντήθηκαν για να ανταλλάξουνε αλήθειες. <br />
<br />
Νομίζω πως κλαίει. Συγκινημένη αφιερώνει στίχους <br />
Στους αλήτες που δεν βάλανε ποτέ παπούτσια.<br />
Στους ζητιάνους που δεν ζήτησαν ψωμί παρά μόνο μια γουλιά δικαιοσύνη.<br />
Στις μανάδες που γεννήσανε την επανάσταση <br />
Και δεν ήθελαν ποτέ να τους φτιάξουν ανδριάντες.<br />
Στους ποιητές που δεν γίναν πρωτοσέλιδο <br />
Γιατί η άσκοπη δόξα τους προκαλούσε μόνο αηδία.<br />
Στους αθλητές που δεν έτρεχαν για τα μετάλλια αλλά για την τιμή τους.<br />
Σε αυτούς που σκούπισαν ξένο ίδρωτα με τα χέρια τους, <br />
Και ξένο αίμα με το σφουγγάρι της καρδιάς τους.<br />
Σ’αυτούς που δεν δείλιασαν μπροστά στα πρέπει <br />
Και δεν ντράπηκαν να ομολογήσουν τα δικά τους πάθη.<br />
<br />
Νομίζω πως γελάει. Κοροιδεύει αυτούς που αγναντεύουν τα παλάτια τους<br />
Αντί να αγναντεύουνε τα αστέρια. <br />
Αυτούς που ερωτεύονται με τη δύση του ήλιου <br />
Και ξυπνάνε τα χαράματα βαριεστημένοι.<br />
Αυτούς που δεν έχουν τι να πουν κι όλο αναμασούν ξένες ιστορίες.<br />
Αυτούς που ζούνε την ζωή που δεν διάλεξαν μέσα από φωτογραφίες. <br />
Αυτούς που δεν έχουν φαντασία κι ονειρεύονται όνειρα προγόνων τους.<br />
Αυτούς που κουστουμαρισμένοι πασκίζουν μια ζωή να βάλουνε <br />
Τη φύση και την ανθρωπότητα σε τάξη.<br />
Αυτούς που εμπιστεύονται άδειες γυάλες για το μέλλον των παιδιών τους.<br />
Αυτούς που περιμένουν απ’τον ουρανό να ανοίξει ένα πρωί στα δυο<br />
Και να τους βρέξει λίγη ευτυχία. <br />
Αυτούς που ψάχνουνε την ευτυχία στα άθλια μπαράκια που συχνάζουν.<br />
Αυτούς που κλείνονται στο κουτί τους και δεν βλέπουν <br />
Πέρα από τη μύτη τους ούτε και πέρα απ’το χρώμα της φανέλας που φοράνε.<br />
Αυτούς που ζωγραφίζουνε σημαίες και τραβάνε διαχωριστικές γραμμές<br />
Για να νιώθουν πως ανήκουν.<br />
Αυτούς που αναζητούν πατρίδες για να σκοτώσουνε την ανασφάλειά τους.<br />
Αυτούς που αλυσοδεμένη την έχουν την ελευθερία για να μην τους ξεφύγει.<br />
Αυτούς που διαβάζουν συνταγές μαγειρικής για να φτιάξουν την αγάπη.<br />
<br />
Ξεκούρδιστη κιθάρα η καρδιά μου απόψε και τρελάθηκε.<br />
Τα βάζει με όλους και με όλα.<br />
Θυμώνει με αυτούς που ταμπέλες κολλάνε στα κούτελα αθώων.<br />
Μ’εκείνους τους ασυνείδητους που άλλοτε μαχαιρώνουν τη σιωπή <br />
Κι άλλοτε τις φωνές απελπισίας.<br />
Με αυτούς που βουλώσανε τα αυτιά τους για να μην τους κουφάνουν <br />
Οι συνέπειες των πράξεών τους. <br />
Με αυτούς που συνήθισαν να παίζουνε τυφλόμυγα γιατί το σκοτάδι <br />
Είναι πιο βολικό απ’το φως που αποκαλύπτει. <br />
Μ’αυτούς που γράφουν τους κανόνες.<br />
Ναι μ’αυτούς που αποφασίσανε πως είναι έγκλημα <br />
Να γράφουμε στην άμμο και να χαμογελάμε στην ιδέα μιας νεραιδοχώρας. <br />
Με αυτούς που βγάλανε φιρμάνι <br />
Πως όποιος απλώνει τις χούφτες για να αγγίξει το φεγγάρι <br />
Θα του φορούν ζουρλομανδύα.<br />
Θυμώνει ακόμα και με σένα.<br />
Θυμώνει και με μένα. <br />
Σε μας θυμώνει. Που πιστέψαμε σε αυτούς αντί σ’εκείνη.<br />
Θυμώνει που μπορούσαμε, μα φοβηθήκαμε ν’αγαπηθούμε.<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-08-2009</td><td valign=top></td></table><br />