Το παραμιλητό ενός τρελού

Δημιουργός: ΑΧΩΝΕΥΤΟΣ, ΠΑΝΤΕΛΗΣ

Στη μνήμη της Μαίρης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Είναι από τότε πάντα κρύα
τούτη η νύχτα του καλοκαιριού
καθώς νοερά περνώ απ την οδό,
τι να περιμένει τ αναμμένο φως;

Εκείνη δε θα ρθει για να το σβήσει
ξανά σ αυτή τη γη να με καληνυχτίσει,
σιγά μες τη σιωπή δε θα ρθει να χαρίσει
άλλο γλυκο φιλί στα χείλη μου ν αφήσει.

Ανήμπορος βυθίζομαι στις αναμνήσεις
την ψάχνω ενώ αυτή είναι εδώ
άλλοτε ανάμεσα στα χρώματα της δύσης
κι άλλοτε σύννεφο στον ουρανό

Κι όταν πέφτει βροχή στο τζάμι
είναι σαν ν ακούω όπως την πρώτη φορά
τα γυμνά της πόδια στο μωσαικό
σαν να χω τους ήχους χαράξει σε καμβά

Κι η θάλασσα η μόνη που με καταλαβαίνει
πνίγω τον πόνο στων κυμάτων της τη δίνη
και έπειτα βυθίζομαι στην απεραντοσύνη
πέρα εκεί που ο ήλιος την αυγή βγαίνει

Μ ακόμα αργεί να ξημερώσει
η θάλασσα δεν μου φθάνει
τη σκέψη μου να ξεθολώσει
στον ουρανό ψάχνω λιμάνι

Θυμάμαι τις νύχτες στην άμμο ξαπλωμένοι
να κοιτάμε τ αστέρια
εκεί που σκάει το κύμα, αγκαλιασμένοι
σαν λευκά περιστέρια

Εκείνο το φωτεινό είναι ο Στάχυς
αν ποτέ βρεθούμε μακριά
κοιτα τον και πλάι μου θα ρθεις
για να με πάρεις αγκαλιά

Και κάτι νύχτες με κατακόκκινη σελήνη
διψασμένος για εκδίκηση και τιμωρία
τον Στάχυ βρίσκω το δρόμο να μου κλεινει,
ή μήπως είναι η δική σου παρουσία;

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-08-2009