Η μορφή και το άσμα του ανέμου

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Η μορφή και το άσμα του ανέμου</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Η μορφή και το άσμα του ανέμου</b><p>Δημιουργός: rosestar, <i>Ελευθερία</i><p><i> 5/8/2009</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>                                      [color=fuchsia][B] Η ΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΜΑ ΤΟΥ  ΑΝΕΜΟΥ[/B][/color]<br />
<br />
[color=purple][B]Έκλεισα για λίγο τα ελαφρώς σχιστά ονειροπόλα μου μάτια και ονειρεύτηκα τη μορφή και το άσμα του ανέμου. <br />
Τον φαντάστηκα σαν ένα γέροντα σοφό, με ροζιασμένες παλάμες από τις σκληρές εργασίες στα χωράφια, με άσπρη μακριά περιποιημένη γενειάδα, ντυμμένο με δερμάτινο μπαλωμένο μανδύα. Ήταν ταλαίπωρος και κουρασμένος από το πολύχρονο ταξίδι του, που δεν είχε κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση να κατασταλάξει. Στα μάτια του αντικατροπτίζονταν οι θάλασσες με την ακολουθία των γλάρων και των δελφινιών των πελώριων καραβιών, οι ωκεανοί με τα αφρισμένα κύματα, οι πράσινες λουλουδιασμένες εύφορες πεδιάδες, τα καφετιά βραχώδη όρη. Στους γερασμένους του ώμους, κρατούσε ένα φθαρμένο σάκο, γεμάτο με αόρατες μελωδίες και ευωδιές. Είχε τη σοφία του αγαπημένου μου παππού Ελευθέριου που ήταν δάσκαλος ιστορίας στα σχολεία της Ρωσίας, όμως δεν ήταν ομιλητικός όπως εκείνος. Δεν χρειαζόταν να ανοίξει τα χείλη του να μου μιλήσει, αφότι το βλέμμα των ματιών του ήταν συμβουλευτικό και φιλικό. Ο άνεμος ψιθύριζε ευχές και σφύριζε άλλοτε δυνατά και άλλοτε σιγανά. Τον παρομοίωσα σαν μαέστρο ορχήστρας, που διεύθυνε τα πνευστά μουσικά όργανα, όπως το φλάουτο, το όμποε, το φαγκότο, το μπατονεόν, το κλαρινέτο και τη τρομπέτα. Μα πιο πολύ αγαπούσε το φλάουτο, αυτή η ηχώ που σκόρπιζε τις νότες γεμάτη αναμνήσεις, που εκείνες δεν χάνονταν τελικά ποτέ, και ως ελπιδοφόρα περιστέρια, ταξίδευαν ψηλά στον ουρανό και κατέληγαν στο διάστημα.<br />
<br />
[I]" Η ύλη δεν χάνεται ποτέ, απλώς αλλάζει μορφές. Οι ήχοι ΄ψελλίζουν  χρόνια άπειρα και συνεχίζουν να ακούγονται, ασχέτως και αν δεν τους ακούμε εμείς "[/I]  μου εξήγησε.<br />
<br />
Ξαφνικά φύσηξε αύρα δροσερή στο κήπο με τα γαρύφαλλα και εκείνα υποκλίθηκαν ταπεινά στη δύναμη του Θεού που έπλασε τη φύση όπως και στον άνεμο, με την άϋλή του παρουσία και όμως αισθητή.[/color][/B]<br />
<br />
[color=fuchsia][B]Ο κόσμος μέσα από τα καστανά μου μάτια.<br />
<br />
Ελευθερία  24  ετών[/B][/color]<br />
<br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-08-2009</td><td valign=top></td></table><br />