παντομιμες

Δημιουργός: Ηypocrisy, γιουλη τσαμαλ

οι αναμνησεις υπαρχουν για να ανοιγουνε δρομο Χρονια πολλα στους εορταζοντες Χρονια πολλα σε ολους μας Με φροντιδα για χρονια καλα

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

οχι δε μπορει να παυσει
ουτε και μπορει ν΄αγαπα τους ανθρωπους όπως αγαπουν
αυτοι δεν εχουν μαθει να φευγουν
να περπατουν πανω σε τεντωμενα σχοινια
στην οψη του πανικοβλητου καπνου τους
αγρια δε φυσηξαν ποτε
δε μπορει να δινεται όπως εχουν μαθει αυτοι
αυτο δεν ζητησε ποτε τιποτα
μονο κοιταγε και καπνιζε κρυφα τσιγαρα
μικρο παιδι που ητανε και εκλεβε
εκλεβε του κινδυνου και αστραφτε σκανταλιαρικα
δυο σκηνικα του μειναν αξεχαστα
μια φιγουρα του μαπετ σωου που χωραγε στη φουχτα του
τη βουτηξε στις καλοκαιρινες διακοπες
πηγαινοντας να δει τους γονεις του στη γερμανια
από ένα πολυκαταστημα πηχτρα στη καμερα
με τη μανα του ,που όταν μαθαινε να μιλα του’πε πως τη φωναξε θεια
μα δεν το αντιληφθηκε κανεις
είναι και ακομη μια
οι μικρολιχουδιες που χουφτωνε από το στεναχωρο μπακαλικο
ποτε ποτε της γειτονιας του
στην ελλαδα που μεγαλωνε γιαγια μαυροντυμενη νομιζε μανα
το αντιληφθηκε ο αιτοματης κυρ-Κωστας
και του βγαλε μεγαλη ντροπη
ακομη το θυμαται
ακομη και σημερα νιωθει εκεινο το οικτρο ζαρωμα της ντροπης
αν τυχει συναντηθουνε
δε το ξανακανε.. μονο καμμια φορα το γαργαλα ο πειρασμος
να τρελανει τους σφυγμους καμμιας τραπεζας
του αρεσει σα σκεψη του αρεσουν τα τρανταχτα γελια
η φαντασια του που καλπαζει κ απογυμνωνεται αλλου
κει που τα αγαθα δεν αγοραζονται μα θρεφονται
με τα μεγαλα απεθαντα ονειρα
και δε πουλιουνται κανενος
τα ξεφτισματα τους ότι απομενει στις τσεπες
είναι η καθαρη απιαστη αξια της υπαρξης τους
που τσακιζει γκρεμιζει ανθρωπους
τους χτιζει ασυμορφωτους
τη φυλαγουνε σα καποιο κουσουρι σα το πιο αμυθητο θησαυρο
για αυτό αυτοι , παντα θα δεις κατι να κλεβουνε
μαζευουνε απο δω κι απο κει σκορπιες παντομιμες πεταμενων κορμιων
και βλεμματων ασυστολων
λεξεις που δε σε σαλιωνουν γερασμενες
και συμπληρωνουν χαμενα νοηματα
υπαρχουν και περνανε μεσα από τις κινησεις
όπως το λυγερο θροισμα των φυλλων στα ακλωνητα δεντρα
όπως το κυματισμα της σκιας τους που γλιστραει
ψηλα πανω στους τοιχους
χλωμιαζει παυει μια στιγμη
όπως ο ηλιος παυει ξαφνου πανω στην αμιλητη καρεκλα
μα παλι θα βγει σα τριξιμο στο νου σα κορακας ατσαλος
ακολουθος της αγαπης θαμπος και αθλιος
στου τριτου κυκλου της το απομειναρι
πραξη η αγαπη αναλαφρη
αποτομα θα κουραστει
αποτομα θα γαληνεψει

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-08-2009