Κι ας είμαι τυφλή

Δημιουργός: rock sugar, Ελένη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center]
Μ’αρέσει να κοιτάζω την καύτρα
του ήλιου σιμώνοντας τον ουρανό.

Ξέρεις, εκείνα τα απογεύματα που το
τζάμι του δωματίου ραγίζει
σαν να έπεσε απάνω του σκόνη.
Αιωρούμενη σκόνη που ξέχασα
να σκοτώσω στο καθάρισμα.
Μα δε με νοιάζει.
Δεν έμαθα να είμαι αποστειρωμένο ανθρωπάκι.
Σε γυάλινο κλουβάκι, με άφθονο τρεχούμενο
απολυμαντικό υγρό στις φλέβες.
Α ρέζους υποχλωριώδους νατρίου.

Χα, γελάω!
Ξέρεις, όταν βουτάω την ψυχή μου σε λιωμένη σοκολάτα
και λερώνομαι. Όταν το χειμώνα, πιάνω το χιόνι και το τρώω από
τις χούφτες μου. Παγώνουν τα δόντια μου, μα δε με νοιάζει!
Ακόμα γελάω!
Γιατί ξέρω πως γίνεται!
Βάζεις ψυχή στο στόμα και την εξορύσσεις
με χαμόγελα. Πασπαλίζεις στο τέλος με μπόλικη φωνή!
Και απολαμβάνω τους μικρούς ή μεγάλους
-δεν έχει σημασία- επιτακτικά σπαστικούς ήχους !

Κι άμα τυχόν δαχτυλοδεικτώ από κείνους τους συχνανθρώπους
με τη χλωρίνη στις φλέβες, ουρλιάζοντας θα πω:
Δείτε ρε, μ α λ ά κ ε ς γελάω!

Ναι, μ’αρέσει να κοιτάζω την καύτρα του ήλιου
κατάματα.
Κι ας είμαι τυφλή.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-08-2009