Κι ίσως

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Θειάφι στάζει τα βράδια
το ταβάνι του κόσμου
τις ρωγμές του δεν κλείνεις
με δυο δάχτυλα ελπίδας
κι ίσως δάκρυ ρυτίδας
στη θωριά του να αφήνεις
του διαβόλου σου χάδια
‘συ που ζεις στα εντός μου.

Σ’ανακάλυψα-είπες
σ’ένα σώμα σαν τείχος
όταν έσκαβα τρύπες
που ψυχή συντηρούσε
κι ίσως έξω περνούσε
του θανάτου ο ήχος
-ξεφυσώντας ο χρόνος
και σε έριξε ‘δω...-
Δεν σε γνώρισα- είπες
και γυρνώντας να δω
Είδα γέλια και λύπες
Να κερνάς με φειδώ.

Η ζωή μου αστείο
σ’ειρωνίας φεγγάρι
τρέκλιζε σαν το τρένο
σ’ακατάλληλες ράγες...
Ξάπλωσα και σου είπα
«Γίνε εσύ μαξιλάρι
να περάσω να φύγω
με το όνειρο ξένο»
Η ζωή μου αστείο
με το δάκρυ της χύμα
μα δεν γέλασες
Κρίμα.
Ίσως ήτανε λίγο.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-08-2009