Φυσικοί κι Αφύσικοι Ποιητές…

Δημιουργός: Νεφελοβάτης

Για να καταλάβουμε το Γιατί, τη Φύση χρειάζεται να δούμε…

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Αρχόντοι αυτοπρόσκλητοι φόνους ποιούν,
Σαν με γραβάτες σκουρόχρωμες, τα όνειρά μας πνίγουν.
Σαν για περιούσιες μας μιλάν, που προστασίας χρήζουν,
Την ώρα που ο αγέρας μας σκιρτά από θρήνους καμένων απ' αυτούς ζωών.

Τα Γκρίζα τους φερέφωνα δημόσια στους αιθέρες μας γκαρίζουν ,
Ποιώντας του λόγου διαστροφή, τις σκέψεις μας μαυρίζουν,
Σαν λένε ότι θα τους πουν, οι γκρίζοι υποβολείς τους,
Α-νόητοι ιερείς μικρόψυχων «θεών» με χάρτινα από Ευρά στεφάνια.

Μίζεροι διακοπεύοντες, ποιούν, τα μπάνια του «λαού τους» ,
Σε μολυσμένες θάλασσες, εκεί, σαν τα κοπάδια,
Κι αλαφιασμένοι όλοι μαζί, γυρνάνε στο μαντρί τους,
Για να σκοτώσουνε ξανά, έναν ακόμα, της άχαρης ζωής τους, χρόνο

Καθαριότητα ποιούν υπάλληλοι, στους οχετούς των δρόμων,
Θένε να 'ναι η «πόλη» καθαρή και προετοιμασμένη,
Στην τσιμεντένια αγκαλιά για να δεχτεί και πάλι,
Τα πρόβατα που θα ‘ρθουνε για να ξεχειμωνιάσουν,

Μονάχα κάτι Μοναχά, έντομα ξεχασμένα,
Ποιούν αυτό που μες τη ζήση τους, το Φυσικό τους είναι,
Κάτι τζιτζίκια χαρωπά, που τραγουδάν ακόμα,
Κι ας νιώθουν πως θα σβήσουνε, πριν κλείσει ούτε ένας μήνας…


Τελικά σωστά το ένιωθαν, μια και τα πιότερα αφύσικα εσβήσαν..
Καμένα τώρα απ’ τις φωτιές των οικοπεδολάγνων,
κι όλων εκείνων που θαρρούν,
πως άρχοντες είναι τάχατες, κι όχι της γης κομμάτι.

Που ξεχνούν το μόνο σίγουρο πράγμα,

Πώς ενώ στο τέλος, όλοι πεθαίνουν,

Το πώς έζησαν, κάνει τη διαφορά.

Μια και τα λεφτά δεν αγοράζουν τα πάντα.

Και δε μιλώ για την ευ-τυχία, όχι,

Για του χάρου μιλώ το δρεπάνι που σαν να πέφτει ξεκινά,

Δε σταματά, ότι κι αν θα του τάξουν…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-08-2009