Εκεί Δίπλα στη Θάλασσα…

Δημιουργός: Νεφελοβάτης

Καθώς εκείνη τραγουδά, για όσα πια περάσανε, μα κι όσα θε να ‘ρθουνε..

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Γιατί παντού αυτή η καταχνιά;

Που όλα σαν δεύτερο δέρμα τα σκεπάζει..;

Που τις φωνές των παιδιών στις γειτονιές, κόρνες ανόητων, βαριεστημένων «οδηγών» έχει κάνει;

Που τον οδηγό τους έχουν χάσει..

Κι έχουν μείνει να κάνουν μια μονάχα διαδρομή.. Σπίτι δουλειά και πίσω. Μέχρι αύριο ξανά..

Που τους αφήνουν με «άδεια» να αποδράσουν, τρεις το χρόνο τους φορές…

Που πήγαν τα πουλιά; Γιατί έπαψαν να κελαηδάν κι αυτά; Σαν να τους πήρε η καταχνιά το τραγούδι, να το έριξε στο χώμα και πίσσα το έκανε.

Μαύρη κατράμι, μα σαν να φαίνεται κόκκινη…

Ναι κόκκινη είναι. Απ’ το αίμα όσων θυσία γίνονται πάνω της. Όχι από «αρχιερείς», μα από άλλα θύματα, μελλοντικά..

Σε ποιών θεών το όνομα;

Σε κείνων που έχουν τράπεζες για ναούς;

Μα δεν είναι θεοί αυτοί, κάτι μεταλλαγμένοι που «επιχειρούν», και στους «ναούς» τους με ευλάβεια τα κέρδη τους αποθέτουν, για να καλύψουνε της ψυχής τους τα κενά..

Που πήγαν οι μυρωδιές..;

Κάηκαν με τα δάση, και μαύρισε ο ουρανός…;

Γι αυτό υπάρχει η καταχνιά λοιπόν;

Επειδή ο αγέρας τη στάχτη από πολλών ζωών τον πόνο κουβαλά..;

Και το φως;

Γιατί κι αυτό σκοτεινιασμένο φαίνεται..;

Α ναι ξέχασα, τα μαύρα γυαλιά φοράω..

Μα αφού μου είπαν, ο ήλιος πια κακό κάνει στα μάτια..

Ποιοι..;

Αυτοί, του καιρού μας οι σοφοί. Αυτοί που ανακάλυψαν πως όσα κάναν τόσα χρόνια τον ουρανό τρυπήσαν…

Και συ..;

Γιατί λυπάσαι εσύ;

Γιατί και μεις, σαν τους γονείς μας, τους αφήνουμε κι αυτούς κι όλους τους άλλους, πιότερο σκοτεινή την καταχνιά να κάνουν..;

Και γω γι’ αυτό λυπάμαι.. Μα και για κάτι άλλο… Ναι, αυτό το ότι δεν μας ακούνε, μα δε φταίνε ξέρεις.. Είναι η σκοτεινιά, που τους τυφλώνει, που τους κουφαίνει, που το τραγούδι της ψυχής τους κάνει να ξεχάσουν…

Ναι εκείνη που οι ίδιοι αφήσαν να πυκνώσει..

Μα μη στεναχωριέσαι..

Πάμε να βρούμε τη θάλασσα..

Πάμε να αφουγκραστούμε τα τραγούδια της.

Και που ξέρεις, μπορεί να το βρούμε κάποτε..

Εκείνο το τραγούδι που σαν αγέρι, σαν το ζέφυρο γλυκά θα ξεξυπνήσει τις καρδιές, μα και σαν το Βοριά τη σκόνη και την καταχνιά απ’ τα μυαλά θα διώξει…

Ναι το ξέρω…

Δεν το βρήκαν τόσοι, θα το βρούμε εμείς..;

Μα μας άφησαν κάτι εξίσου σημαντικό..

Ναι τ' Όνειρο…

Αυτό που και μεις σ’ άλλους κληροδοτούμε…

Γι’ αυτό, πάμε όπως και να χει… Γιατί..;


Γιατί δίπλα στη θάλασσα,

με μια ψυχή που νιώθει,

εκεί δεν έχει σκοτεινιά,

μονάχα Φως υπάρχει..

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-08-2009