Μόνο Ντροπή

Δημιουργός: sorrowman

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Η λάμψη με στάχτη θέριεψε,
αγάπη που γυάλισε τα νύχια της
με το αίμα αρπακτικών παιδιών
και χαμένων νεκρών ερωτηματικών…
Οι μανάδες τους γιούς τους καταριούνται,
οι θεοί τους αγγέλους τους σκοτώνουνε ξανά…
Σ’ έναν κόσμο που ο ήλιος έχει δόντια
και δαγκώνει στο λαιμό τα αστέρια κάθε βράδυ…
Στάζει ντροπή… Μόνο ντροπή…
Κι ένα πεζό περιστέρι
ψάχνει να βρει τον δρόμο προς τη λευτεριά
μα σκοντάφτει στα φτερά του,
τυφλώνεται απ’ το άπειρο που το κοιτά…

Και οι κόρες των ματιών μου
γέμισαν μ’ ανάποδους καιρούς
και οι μνήμες της ψυχής μου
γέννησαν αγκαθωτούς λυγμούς…

Γυρίζει ο χρόνος απ’ το ταξίδι
κι αναζητεί μιαν αγκαλιά
μα ξεχασμένος απ’ τον εαυτό του
σκοτάδι γίνεται, ερείπιο, χαμένη γενιά…
Σ’ έναν ουρανό που οι ελπίδες κρύφτηκαν πίσω απ’ τα αστέρια
για να νιώσουν τι θα πει πραγματική ντροπή…
Πραγματική ντροπή… μόνο ντροπή…

Και οι κόρες των ματιών μου
γέμισαν μ’ ανάποδους καιρούς
και οι μνήμες της ψυχής μου
γέννησαν αγκαθωτούς λυγμούς…
Το ουρλιαχτό έγινε σύνθημα
κι αντηχεί μέσα στην άδεια μου καρδιά,
η φρίκη έγινε ποίημα
που εξιστορεί την τελευταία μου ματιά…

“Κοίταξε το τελευταίο αστέρι
για σένα πια θρηνεί,
δεν έχει κρυμμένες ελπίδες,
για σένα δεν στάζει ντροπή,
είναι απλά ένα μικρό αστέρι
που για σένα πια θρηνεί…”

Μια ζωή σαν βροχή,
οι ουρανοί ανοίξανε κι έβρεξε ντροπή…
Μια ζωή σαν βροχή,
οι ουρανοί δακρύσανε, πλημμύρισε ντροπή…

“Κοίταξε το τελευταίο αστέρι,
θαύμασε το τελευταίο αστέρι
κι ευχήσου την ελπίδα να μην βρει…”

Δημοσίευση στο stixoi.info: 31-08-2009