πάνω απ' τα ανθρώπινα μέτρα

Δημιουργός: χρήστος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το κορμί μου σε υπόκλιση κάμπτω
στου αιφνιδίου τη θέα, τ’ αοράτου
στην ιδέα ορρωδώ του θανάτου…
μα στη θέα της ζωής ανακάμπτω

και περνώντας τα’ ανθρώπινα μέτρα
σε ποτίζω αθανάτων γαλήνη
σε κερνώ μιαν ατόφια σελήνη
κεκλεισμένη ψυχή μου στην πέτρα

το φλοιό του μαρμάρου ως ρηγνύω
εισχωρώντας στο διάβα του χρόνου
με χαράζουν χαράγματα πόνου
μα δεν παύω να ζω και να ελπίζω

και περνώντας τα ανθρώπινα μέτρα
σε οδηγώ σε αθέατες θεάσεις
σε δρυμούς, σε λιβάδια, σ’ οάσεις
κεκλεισμένη ψυχή μου στην πέτρα

κι όσο ακούγεται ο ήχος της φλέβας
θα ζητώ απ’ τη ζωή κάτι ακόμη
μα οφείλω κι εγώ μια συγνώμη:
που δεν έδειξα όσο έπρεπε σέβας

που περνώντας τα’ ανθρώπινα μέτρα
μ’ ίσως έπαρση κι υπεροψία
στο μυαλό μου έκανα νεκροψία
κι έκλεισα την ψυχή μου στην πέτρα

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-09-2009