Σαν Παραμύθι 1

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Σαν Παραμύθι 1</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Σαν Παραμύθι 1</b><p>Δημιουργός: La Petite, <i>ΧΙΩΤΗ ΣΩΤ. ΕΙΡΗΝΗ</i><p><i> Καλησπέρα παιδάκια... μου λείψατε όλη μέρα... </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ 1<br />
<br />
1. Πάω μια βόλτα πάλι, τώρα που νυχτώνει  στο παραμυθένιο μου δάσος.......από μικρή εκεί κρυβόμουν για να γλιτώνω από την άσχημη πραγματικότητα γύρω μου.....  να θυμηθώ να ρωτήσω τα ξωτικά της νύχτας μόλις τα δω,  μήπως πήρε το μάτι τους  τον Κακό μου Λύκο εδώ γύρω...  Έχω μέρες να τον δω και νομίζω ότι μου κρατάει πόζα......καλά να πάθει.... <br />
<br />
2."Αλλά επειδή είμαι απ' αυτούς που πιστεύουν πως η πραγματικότητα ανακαλύπτεται δια της φαντασίας, γιατί είναι η μόνη που είναι σε θέση να επιβάλλει συνοχή και τάξη στο χάος των εμπειριών, καβαλάω το άρμα της και πάω...." - Δε θυμάμαι που το διάβασα το παραπάνω αλλά μου αρέσε...<br />
<br />
Σαν άσπρο άλογο περνά<br />
καλπάζει η θύμησή σου<br />
το καβαλώ και στ' όνειρο<br />
το σκάω κρυφά μαζί σου<br />
<br />
Περνάω δάση και βουνά<br />
ραχούλες ανηφόρια<br />
φτάνω σε κάστρο απάτητο<br />
με μαγεμένα αγόρια<br />
<br />
Τους λέω ένα μυστικό<br />
πως τάχα μ' αγαπούσες<br />
κι αυτά μου λεν τα δύστυχα<br />
πως με περιγελούσες<br />
<br />
Γι' αυτό και μαρμαρώσανε <br />
απ' τον πολύ καημό τους<br />
τα τσάκισε το άδικο<br />
λες κι ήτανε δικό τους<br />
<br />
Κι ύστερα βρίσκω το κλειδί<br />
σ' όμορφη καμαρούλα<br />
στα χείλη και στα μάγουλα<br />
φιλώ βασιλοπούλα<br />
<br />
Κι αυτή ξυπνά απ' τον ύπνο της<br />
η αγάπη τη μελώνει<br />
και λιγωμένη απ' το φιλί<br />
τους νιους ξεμαρμαρώνει<br />
<br />
Και μόνο εσύ μου το 'σκασες<br />
ψεύτης μικρός ραφτάκος<br />
μαρμαρωμένος έμεινες <br />
στο παραμύθι δράκος....<br />
<br />
Γεννήθηκε κάπου το 2005 <br />
και ολοκληρώθηκε   στις 11/08/2009 <br />
Περίπου στις 14:41 μ.μ. <br />
<br />
Απόσπασμα από το Παραμύθι χωρίς όνομα της Πηνελόπης Δέλτα, Εκδόσεις Εστία, σελίδες 15 έως 17...<br />
<br />
....Και σφυρίζοντας ανάμεσα στις πέτρες και τους βράχους, ο άνεμος μοιρολογούσε το ρήμαγμα του τόπου.<br />
Μόνο τα πυκνά δάση έμεναν στη θέση τους, ξεχασμένα και αδούλευτα, κρύβοντας κάτω από το φουντωμένο τους φύλλωμα ολόκληρον κόσμο πεταλούδες, μαμούνια και μέλισσες, που χαίρονταν ανενόχλητα τα μυρωδάτα αγριολούλουδα. Πλήθος αγριοφραουλιές άνθιζαν και καρποφορούσαν αδελφικά με τις βατομουριές, και οι καρποί τους σάπιζαν κι έπεφταν στο χώμα άχρηστοι.<br />
Τα μονοπάτια, που περνούσαν άλλοτε ανάμεσα στα δέντρα, είχαν σβήσει και αυτά από τον καιρό που είχε να τα πατήσει ανθρώπινο πόδι. Και τα δέντρα και τα χαμόδεντρα τόσο είχαν ξεχάσει την ανθρώπινη μορφή, που όλα ταράχθηκαν, και τρόμαξαν, και ανατρίχιασαν, και σείστηκαν, και μουρμούρισαν αναμεταξύ τους φοβισμένα, όταν μια μέρα είδαν ένα νέο αγόρι με βαθιά ονειροφορτωμένα καστανά μάτια, που περπατούσε κάτω από το φύλλωμά τους σταματώντας σε κάθε βήμα, για να κοιτάξει πότε ένα λουλούδι, πότε ένα ζωύφιο, με θαυμασμό κι έκπληξη, σα να τα έβλεπε πρώτη φορά.<br />
- Τι πράγμα να είναι άραγε τούτο που διαβαίνει; ρώτησε φοβισμένος ένας σκοίνος, συμμαζεύοντας τα φυλλαράκια του από φόβο μην τον δει το αγόρι.<br />
- Ποιος το ξέρει! αποκρίθηκε το πεύκο. Ίσως κανένα άλλο είδος ελάφι;<br />
Μια λεύκα, που έστεκε εκεί κοντά, έσκυψε το υπερήφανο κεφάλι της να δει το διαβάτη.<br />
- Ελάφι; είπε μ' ένα ξεκάρδισμα που αναποδογύρισε όλα της τα φυλλαράκια, και μια στιγμή από πράσινη την έκανε ασημένια. Ονειρεύεσαι, παιδί μου! Μα το ελάφι έχει τέσσερα πόδια, και τούτο έχει μόνο δυο!<br />
- Μα λοιπόν τι ζώο είναι; ρώτησε ανήσυχα μια βατομουριά. Είναι άραγε κακό; Μη μου φάγει το καινούριο φόρεμά μου, και με βρει γυμνή το καλοκαίρι σαν έλθει;<br />
- Μη ζαλίζεστε, παιδιά μου, είπε ο γερο - πλάτανος, δεν είναι ζώο αυτό και δεν τρώγει φύλλα. Είναι χρόνια πολλά που δεν πέρασε τέτοιο πράγμα από δω. Μα θυμούμαι έναν καιρό, που το δάσος μας γέμιζε από όμοιους του. Ήταν τα καλά εκείνα χρόνια, όταν μάζευαν οι άνθρωποι το μέλι της μέλισσας, και της φραουλιάς τη φράουλα, και τα βατόμουρα, και τα ώριμα κούμαρα.<br />
- Τι; φώναξε η αγριοφραουλιά, μαζεμένη στα πόδια του πλάτανου. Τι λες παππού; Μην είναι άνθρωπος;<br />
- Βέβαια είναι άνθρωπος, αποκρίθηκε ο γέρος - πλάτανος.<br />
Και η λεύκα μουρμούρισε:<br />
- Μα βέβαια, άνθρωπος είναι! Θυμούμαι να είδα τέτοιους στα νιάτα μου.<br />
Ο σκοίνος, περίεργος, άπλωσε τα κλαδιά του να τον δει από πιο κοντά.<br />
- 'Ανθρωπος; είπε η ακατάδεχτη βαλανιδιά. Τι θέλει στο βασίλειό μας;<br />
Και όλα μαζί τα δέντρα έσκυψαν να δουν τον "άνθρωπο" που διάβαινε.....<br />
<br />
Σημ: Εμένα βέβαια τα πλάσματα του δάσους νομίζω με ξέρουν από μικρή..... <p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-09-2009</td><td valign=top></td></table><br />