Ποδοβολητό

Δημιουργός: Ελένη Σ., Ελένη Σωφρονίου

....μέσα σε νύχτα που 'μελλε ολόφωτη να μείνει

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[B]Ποδοβολητό[/B]

Κρατούσα θυμάμαι στα χέρια μου την υγρασία του καιρού
κι’ ήταν εκείνη τη μέρα που τόσα λίγα άκουγα
μες στην καρδιά της φύσης.
Μόνο νεράκι ένοιωθα τα χέρια να βαστάζουν
και μια πηγή στα μέσα μου, να ρέει με μανία.
Κάθισα στο απόμερο σκαλί της φαντασίας
κι’ έβλεπα που ερχόσουνα, χωρίς να σε κοιτάζω,
θωρώντας μόνο το νερό πού ‘γραφε τη μορφή σου.
Το ‘σφιξα μες στις φούχτες μου, μη μου το πιει το χώμα
κι’ έσταξα δάκρυ της χαράς, πριν οι ματιές βρεθούνε.
Σήκωσα τότε απαλά τα χέρια τα γεμάτα
κι’ έφερα τις παλάμες μου στα χείλη σου, να πιούνε.
Έσκυψες κι’ έπινες αργά τη διάφανη του όψη
κι’ ένοιωθα που ξεδίψαγαν της νύχτας σου οι ρίζες.
Έσκυψα κι’ ήπια σου απ’ το φως στο λίγο που ‘χε μείνει,
νεράκι μες στα χέρια μου, πηγή μες στην καρδιά μου
κι’ ένοιωσα ώρα που ‘μελλε, παντοτινή να γίνει.
Εσήκωσα τα μάτια μου κι’ είδα που μου γελούσες
ενώ γύρω σειότανε η γη της φαντασίας…
Άκουσα ποδοβολητό τ’ άσπρου σου του αλόγου,
που ‘σκιζε πάλι τα βουνά το δρόμο του να πάρει….
Έφευγες και ξεμάκραινες, όλο και πιο κοντά μου!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-09-2009