Ζωής αστέρι να κρατήσει τη νύχτα της ψυχής σο

Δημιουργός: l;)ena, lena

Στη διάβαση πεζός κι ο Γρηγόρης άναψε όλα τα "εκτός" μέσα στο μυαλό μου

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πίσω στην πόλη μου.Τρεις μήνες μετά!Λίγο πριν αγγίξει ο ρηναίος τον ήχο του "ξανά εδώ"!Πόση αγάπη πλημμύρισε θάλασσα..πόλης..Γύρισα πιο μεγάλη.Τώρα ξέρω πως να πέφτω,τέρμα οι μελανιές...στα κύμματα:)
και τι δεν μπήκε στα ρουθούνια του μυαλού.Πόσα χρώματα..¨ανοιξα τα πνευμόνια μου και μίλησα
στις ανάσες μας..Στα πρωινά έλα ενός γλυκού δίπλα..Λιμάνι μου..Λιμανάκι μου ..Και χωρίς το άργησα να τρέχει να προφτάσει εξηγήσεις στις σιωπές..Μα αυτή τη φορά μου μίλησες..Στην Τσιμισκή, στην Εγνατία,Στα σοκάκια της νύχτας μας..Τα μάτια σου φάροι ευτυχίας..Βάφω τη σιωπή μας με ένα μπλε φιλί μας...Μοιάζει τραγωδία η κατάληξη στο θέμα.Απάντηση στο θάρρος η αφή μου μόνο που δεν ήξερες να το ξεχάσεις..Λαμπύριζε το φεύγω σαν ηλιαχτίδα..και το σημάδι μέσα αόρατη ποινή μου..Μα άξιζει να αγαπάς και να αγαπιέσαι κι αν τίποτα στο χέρι δε φοράς..Ψάξε μέσα στους ωκεανούς σου που έκρυψες το χέρι..Ζωής αστέρι να κρατήσει τη νύχτα της ψυχής σου..




Τελικά για να βρεις το παρόν σου.Πρέπει να πας στο παρελθόν σου.Να ψάξεις να ρωτήσεις, για τον εαυτό σου.Αυτόν που κρύβεις καλά ,για μία και μονάχα αγκαλιά, για μια μοναχά καρδιά.Μία φορά..

Ολοκληρώθηκα στα άσκοπα!Επιτέλους θέλω ουσία κι εσένα στο πλευρό μου!!Μαζί δε φοβάμαι..


Θ Ε Σ Σ Α Λ Ο Ν Ι Κ Η

ΞΕΝΥΧΤΙΣΣΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ



Πόσες θύμησες ήρθανε κοντά μου
Σαββατόβραδα...που πάλευα
μέσα τη φωτιά μου

στα μάτια μου καράβι η στεριά
φωνές μαγνήτες ,μ αρπάξαν
σαν δυο κομήτες αλλάξαν
όλα τα μετά

τους ήλιους που ξεκούμπωσα
πάνω στις ακτές σου
σαν κοίμησα Ξενύχτισσα
1000 μορφές σου
Τον έρωτα που σου δωσα
ψυχής μου σκαλοπάτια
να ανέβεις στο θρόνο σου
μα να κοιτάς στα μάτια

σαν ηχώ μυστικού
που στο δέρμα παλέυει
να μπει

τατουάζ στο παντού το παλτό μου
σε φόρεσα ονειρό μου

Έναν ήχο σου΄ανοίγω
τη σιωπή σου ν αντέξω
μοναξιά μου σε κρύβω
μα με κλείνεις απ έξω

ότι έφυγε πάει
μη μετράς τα κομμάτια
αν στ αλήθεια αγαπάει
θα γυρίσει κλειδί
στης ψυχής τα δωμάτια

Μες στην πόλη μου τρέχω
και αγγίζω στιγμές μας
πόσα θέε μου αντέχω
να σε ψάχνω σ αυτές μας


στις καυτές τις ανάσες
στου πηρύνα τον κόσμο
μες τον νόστο
του θα ρθεις
που με γέμισε πόνο

ναι, στα αλήθεια καρδιά μου
θέλω αγριά να φωνάξω
μπας και πάψουν τα λόγια
απουσίας να ζήσουν
όσα έχω να πάψω


κράτησα αντάλαγμα
από λευκό πετράδι
το δάκρυ στο μάγουλο
σαν έτρεχε το χάδι
που φίλησε τα βλέφαρα
στης άγκαλιας το χρώμα
και βάπτισε τη μοναξιά
με άβρεκτο το σώμα

τις Κύριακες μου άλλαξα
τις έκανα Δευτέρες
τον έρωτα να μην περνούν
της απουσίας σφάιρες
σαν διάλεξα
να είμαι εδώ
στην άκρη της αγάπης
ο ούρανος κι η θάλασσα
καράβι ειπές του θαρθεις

μαζί λοιπόν στο πέλαγο
να σχίζουμε στα δύο
του έρωτα το
το άσχημο αντίο

μαζί λοιπόν αγάπη μου
σε αυτό εδώ το τρένο που το σταθμό ξεχάσαμε
ζωή μου κατεβαίνω.πουκάμισο οι λέξεις μου
στο όνειρο ακουμπάνε
κι ας σχίτσηκαν οι τσέπες μου
οι αλήτες δεν πονάνε
αντέχουνε στα κρυφά
να κλάινε δίχως δάκρυ
γιατί έχει η κάρδια φτερά
και λίγο από αγάπη







Θεσσαλόνικη μου...
όταν αληθινά αγαπάς
με ευβλάβεια
ακούς
δεν ανήκεις στους μισούς
που δε λένε τ ονομά τους
ούτε στην καρδιά τους
δε θα πας στο πουθενά
του παντού είσαι καρπός
κι ένας ήλιος σου γλυκός
σου συντροφεύει αγκαλιά
όλα τ ονειρά σου!!!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-09-2009