Μες της Ζωής τη Ξενιτιά

Δημιουργός: Manestras, Χαράλαμπος

Το ’βγαλα κι αυτό το θεριό...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μες της Ζωής τη Ξενιτιά

Με τα φτερά του Ζέφυρου
και την πνοή του Έβρου
γυρεύω τόπους μητρικoύς
γυρνώ πάντα σε ξένους
Σ’ ανέμου το στροβύλισμα
σκορπίζονται οι σκέψεις
Πάθη χωρίς αντίκρυσμα
και φόβοι δίχως λέξεις


Σε τροπικό Αιγόκερου
και τροπικό Καρκίνου
καρδιάς φτερά κειτόμενα
λίβα Νοτιά λιωμένα
Στον Αρκτικό κι Ανταρκτικό
το κύκλο είναι χαμένες
αγάπες π΄ απαρνήθηκα
πάγου Βοριά κλεισμένες


Γυναίκες μες στα σωθικά
ζητούν κηδεμονία
Στα λόγια μου και τάματα
κρυμένη προδοσία
Σε Πηνελόπης μάγουλα
δάκρυα ξεραμένα
Κίρκης σε χείλια τα πικρά
μάγια λησμονημένα


Στου νού το μαύρο το κελί
στίχους καρδιάς σφραγίζω
και με μολύβι και χαρτί
τους διπλοφυλακίζω
Μα είναι τραγούδια θλιβερά
βαριά, βασανισμένα
αγάπης τη γλυκειά φωνή
για πάντα στερημένα


Οι σκέψεις που ακροβατώ
ποτέ τους δε ζυγιάζουν
Ελπίδας λόγια μίσεψαν
θλίψεις ν’ απολογιάζουν
Ζωής νόημα μάταιο
θηρίο αγριεμένο
Πολλά ταϊζω ψέματα
μα πάντα πεινασμένο


Αρχή και μέση έχασα
για τέλος φυλαγμένος
Στα χρόνια τα ενδιάμεσα
ήμουν’ όλο κρυμένος
Ταξίδια με ταχύτητα
του στοχασμού κι’ αν κάνω
το χρόνο δεν τον σταματώ
τo χάρο δε γλυτώνω


Κόσμου χορό εικονικό
άλλο πια δεν αντέχω
Κι'αν ξεκινώ απ' την αρχή
βήματα δεν κατέχω
Μες της Ζωής τη ξενιτιά
χορό Ζειμπέκη αρχίζω
Μάτια κλειστά, πέτρα καρδιά
πατώ και συνεχίζω

(9-26-09)

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-09-2009