Ο άνθρωπος που κοιτούσε τον ουρανό

Δημιουργός: ftx, Ευτύχης Χαιρετάκης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Mέσα σε χρόνια σκοτεινά, μέσα σε χρόνια ξένα,
που οι άνθρωποι δεν ήξεραν μα μόνο τον σταυρό,
μεγάλωνε κάποιο παιδί που μου θυμίζει εμένα,
παλιά βιβλία κι αρχαία γραπτά, τα 'λεγε θησαυρό.

Έγραφε κι εμελέταγε κι είχεν αδυναμία
στου Ομήρου τα έπη τα παλιά και σ' άλλων ποιητών,
μα απο όλα αγάπα πιο πολύ τα ουράνια σημεία,
του ήλιου και του φεγγαριού μα και των πλανητών.

Κάποια φορά θα ζύγωνε η ώρα μεσημέρι,
εμάζεψε όλο το χωριό να ακούσουν τι θα πει,
κι ως σήκωσε στον ουρανό κι έδειξε με το χέρι,
χάθηκε ο ήλιος κι έμεινε σκοτάδι στη στιγμή.

Άλλοι τον είπανε σοφό, κι άλλοι τον είπαν μάγο,
άλλος τον καταράστηκε, κι άλλος τον ευλογεί,
μα αλοίμονο στον άνθρωπο, το ριζικό του μαύρο,
σα φέρει η τύχη να βρεθεί σε λάθος εποχή.

Πήρε κι έκαμε απόφαση τον τόπο του να αφήσει,
σε άλλων χωρών σκοτάδια να ψάξει να βρει φως,
κι αυτός κι η μοίρα το 'θελε, τον κόσμο να γυρίσει,
κι αυτός κι η μοίρα το 'γραψε, πως θα γινεί σοφός.

Πρώτα στη Βασιλεύουσα τον έβγαλαν οι δρόμοι,
και πλοία στην Αλεξάνδρεια, στη γη των μυστικών,
στην ώρια Αθήνα κι έπειτα στην αιωνία Ρώμη,
κι ως σε παγόδες έφτασε του Βούδα μοναχών.

Σε αρχόντους κι αυτοκράτορες γνωστό ήταν το όνομά του,
κι η γνώμη του κι η συμβουλή πολύτιμη, ακριβή,
μα όμως παιδιά δεν έκανε κι ως έσβηνε η γενιά του,
μια επιθυμία μεγάλωνε στα σπλάχνα του κρυφή.

Γέροντα τον ξανάδανε, με κάτασπρη γενειάδα,
άνθρωποι στο ίδιο το χωριό, όπου είχε γεννηθεί,
ρωτήσαν κι αποκρίθηκε πως ήρθε στην Ελλάδα,
στον τόπο που μεγάλωσε πίσω, να κοιμηθεί.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-01-2004