Ο Πήτερ

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Ο Πήτερ</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Ο Πήτερ</b><p>Δημιουργός: Shorai, <i>Χάρης</i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Είχα ένα φίλο που τον λέγανε Πήτερ...κι αρνιώτανε πεισματικά να μεγαλώσει<br />
Θυμάμαι, του έλεγα πως έπρεπε να πάψει πια με όνειρα ν΄ασχολείται<br />
Μα εκείνος πάντα επέμενε, πως όνειρα δεν ήταν...<br />
Είχε λέει κλέψει μια φορά απ'τον ουρανό λίγα απ' τα φτερά του και πως αυτά ζωντάνεψαν κι άρχισαν να μιλάνε... κι έλεγαν ιστορίες ένα σωρό, όχι δεν ήταν παραμύθια, επέμενε πως είχαν συμβεί, τα είδε λέει μπροστά του...<br />
Μου έλεγε για πειρατές, νεράιδες και ξόρκια, μου έλεγε για ένα σκυλί που άνθρωπος περνιόταν και άλλα πράγματα τρελά, ούτε που τα θυμάμαι πια...<br />
Μα εγώ του έλεγα συχνά πως πρέπει πια να μεγαλώσει, τη φαντασία να βάλει σε κλουβί, γιατί θα τον σκοτώσει...<br />
Και μια φορά σοβάρεψε, με κοίταξε στα μάτια...<br />
-  Και τι καταλάβες εσύ, που πια μεγάλος είσαι; Που έδεσες τα πόδια σου στη γη και πια δεν αιωρείσαι; Που πίστεψες στο πιο σαχλό και μαύρο παραμύθι, που έγινες όπως αυτοί και πάντα μόνος είσαι; Εγώ ποτέ δεν θα δεθώ με αλυσίδες ξένες, ποτέ δεν θα παραδωθώ κι ας τους να λένε. Περίμενα όμως μια στιγμή, εσύ να με πιστέψεις, γιατί για λίγο νόμιζα πως σ' όλους διαφέρεις. Μα έκανα λάθος πικρό και κρίμα που στο λέω, αντί να ταξιδέυουμε μαζί, εγώ για σένα κλαίω...<br />
Αλλή κουβέντα πια γι' αυτό ποτέ του δεν μου είπε κι αλήθεια το ομολογώ, ήθελα να τ' ακούω. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί τον αποπήρα, γιατί έπρεπε να πω τότε αυτό που είπα; Όμως κατάλαβα μετά, πως σε όλα ίδιος είμουν, με αυτούς που σιχαινόμουνα με εκείνους που μισούσα. Όμως ήτανε πια αργά όλα να τα αλλάξω, όλη μου τη ζωή ξανά στα αστέρια να πετάξω, προτίμισα μες στο κλουβί του κόσμου να καθίσω και κάθε ανάμνηση μαγική μες στο μυαλό να σβήσω...<br />
Ώσπου ήρθε μια τρελή στιγμή, που όλα γκρεμιστήκαν, που όλα σβούρα γύρισαν και ήρθαν και με βρήκαν<br />
Τώρα λοιπόν που σας μιλώ, έσπασα τα δεσμά μου, με λίγη αστερόσκονη σκέπασα τα όνειρά μου.<br />
Όμως ο Πήτερ πια δεν είναι εδώ και πάλι μόνος νιώθω, στην χώρα του ποτέ κάμια φορά τον ανταμώνω, όμως είναι μονάχα μια σκιά, που ξέφυγε απ' τα πόδια, και μέσα στο σκοτάδι πια την κυνηγαώ αιώνια...<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-10-2009</td><td valign=top></td></table><br />