Δε θέλω κόσμο

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Δε θέλω κόσμο</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Δε θέλω κόσμο</b><p>Δημιουργός: La Petite, <i>ΧΙΩΤΗ ΣΩΤ. ΕΙΡΗΝΗ</i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>ΔΕ ΘΕΛΩ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΦΑΣΑΡΙΑ ΑΥΡΙΟ ΒΓΑΙΝΩ ΣΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ... <br />
<br />
<br />
<br />
Η ΑΝΕΡΓΙΑ ΒΛΑΠΤΕΙ ΣΟΒΑΡΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ:<br />
<br />
Αποσπάσματα από άρθρο στο περιοδικό MariClaire εδώ και οχτώ χρόνια περίπου………. τίποτε δεν έχει αλλάξει στο σκηνικό της αγοράς εργασίας έκτοτε…. <br />
<br />
<br />
Νέα, γυναίκα και άνεργη. Το απόλυτο θύμα στις στρατιές ανέργων….<br />
<br />
Σύμφωνα με τις επισημάνσεις των γιατρών η ανεργία βλάπτει σοβαρά την υγεία. Τα περιττά κιλά είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να σας συμβεί. Το 20% περίπου των νεαρών άνεργων 18-24 χρόνων υποφέρει από άγχος και κατάθλιψη. Το 10,3% κάνει χρήση ουσιών. Ένας άνεργος παρουσιάζει τριπλάσιες ψυχικές διαταραχές, διπλάσιες λοιμώξεις και παθήσεις του νευρικού συστήματος, έχει 60% περισσότερες πιθανότητες να πεθάνει από αρρώστιες του αίματος και του αναπνευστικού, καθώς και 10% από καρκίνο, σε σχέση με έναν εργαζόμενο (έρευνες των οικονομικών υγείας της Νομικής Σχολής και της Πανεπιστημιακής Ψυχιατρικής Κλινικής). Γυναίκες άνεργες σε μαύρο φόντο, που βιώνουν καθημερινά το κλείσιμο μιας πόρτας κατάμουτρα ή το πένθος από την απώλεια της εργασίας: «Αφήστε το βιογραφικό σας και θα σας ειδοποιήσουμε», «η θέση έχει καλυφθεί», «λόγω περικοπών της εταιρίας, απολύεστε». Κι εσύ, με τις αγγελίες παραμάσχαλα, τους ανεκπλήρωτους πόθους, τους φόβους…. <br />
……….. ελπίζεις στο ραντεβού της Δευτέρας. Η ψυχή σου, βέβαια, δεν χωράει στο λογιστικό προφίλ των αριθμών. Μόνο εσύ νιώθεις  τον εγκληματικό ρυθμό που καπνίζεις και πίνεις καφέδες. Τις φούστες σου να ξεχειλώνουν από τα κιλά, ένα είδος μόνωσης της ψυχής για να αισθάνεσαι λιγότερο εκτεθειμένη και τρωτή. Οι εφιάλτες σε ξυπνούν ξημερώματα. Οι φίλοι σε βαρέθηκαν πια. Δεν βγήκες καθόλου έξω σήμερα. Δεν έκανες μπάνιο. Δεν είδες τηλεόραση. Το τηλέφωνο χτύπησε μία φορά. Ήταν λάθος. Η αλληλογραφία σταμάτησε. Α, ψέματα, σου έστειλαν ένα μενού από μια καινούργια πιτσαρία στη γειτονιά. Δεν αισθάνεσαι τίποτα, εκτός από αυτά που δεν έχεις. Δηλαδή τα πάντα. Μη νιώθεις άσχημα. Θέλω να πω, δεν φταις εσύ. Η αγορά θα έρθει ξανά εκεί που ήταν. «Η αγορά μπορεί. Εγώ, όμως;» ρωτάς…<br />
<br />
1/ΜΥΡΤΩ ΤΖΑΝΕ, 36χρόνων:<br />
<br />
Η Μυρτώ ανήκει εδώ και πέντε χρόνια στο εποχικό προσωπικό της Ολυμπιακής. Με δύο ξένες γλώσσες, ένα πτυχίο τουριστικών επαγγελμάτων και τετραετή προϋπηρεσία σε ιδιωτικές αεροπορικές εταιρίες, κλείνει τρύπες και «ξελασπώνει». Μία φορά το χρόνο και για τέσσερις μήνες ζει με τη βεβαιότητα της απόλυσης μέσα στην ανωνυμία τρεισήμισι χιλιάδων συμβασιούχων. «Δηλαδή, σε προσλαμβάνω όταν σε έχω ανάγκη και μετά σε πετάω. Αυτό με κάνει να νιώθω σαν κακοποιημένη γυναίκα. Στην αρχή έλεγα, κάνε υπομονή, θα στρώσει η κατάσταση. Στη συνέχεια έβλεπα άλλους με λιγότερα προσόντα να βάζουν τάξη στη ζωή τους, να κάνουν καριέρα, να με προσπερνούν. Κι εγώ να μένω ακόμα με τη μάνα μου, να δυσκολεύομαι να νοικιάσω ένα διαμέρισμα, να αγοράσω ένα μεταχειρισμένο αυτοκινητάκι, να βγάλω μια πιστωτική κάρτα….Απλά, καθημερινά πράγματα. Πόσο μάλλον να προγραμματίσω ένα γάμο ή να κάνω ένα παιδί. Άρχισα να πιστεύω ότι κάτι φταίει σ’ εμένα….». Όταν η πρώτη αεροπορική εταιρία στην οποία εργαζόταν πτώχευσε, η Μυρτώ έφτασε λίγο πριν από το νήμα της κατάθλιψης. «Το έριξα στο φαΐ. Τέσσερα, πέντε, δέκα κιλά κάθε χειμώνα ανεργίας! Έβλεπα τη ζωή από το παράθυρο και κρυβόμουν όλο και πιο βαθιά στο σπίτι. Άλλωστε, με τι κουράγιο να κάνεις δίαιτα, να τραβήξεις δυο μολυβιές στα μάτια, να βγεις έξω και να ξεχάσεις πως είσαι κιόλας 30 χρονών, άνεργη και ότι πρέπει να «χτυπήσεις» μια δουλειά, παίζοντας τη δυνατή; Πέρασα, λοιπόν στις εκπτώσεις. Εκπτώσεις στα ρούχα μου, στις δουλειές μου, στις σχέσεις μου. Έτσι κι αλλιώς, δεν νιώθεις πια αρκετά όμορφη για να αρέσεις στους άντρες που επιθυμείς. Κι όταν φτάσεις πια στην έκπτωση του ταμείου ανεργίας, παρακαλάς απλώς να βρεθεί μπροστά σου ένας ευγενικός υπάλληλος που να μη σε κάνει να νιώσεις τη ζωή σου μια απέραντη σκουπιδοσακούλα!» Η Μυρτώ ανακάλυψε πόσο ψεύτικη ήταν η υπόσχεση που της δόθηκε στα κοριτσίστικα όνειρά της: «Θα βρεις μια θέση στα μέτρα σου, αρκεί να σπουδάσεις». Κι εκείνη ρίχτηκε με σφιγμένα τα δόντια σε δωδεκάωρα εργασίας, για μια ενήλικη πραγματικότητα που την ήθελε καλή, φτηνή και εκπαιδευμένη για τον πάτο της σκάλας…..<br />
<br />
<br />
<br />
2/ΞΕΝΙΑ ΚΗΠΟΥΡΟΥ:<br />
<br />
Δέκα χρόνια μπαινοβγαίνει στο ταμείο ανεργίας. Το όνειρό της  να γίνει σχεδιάστρια μόδας σφράγισε τη ζωή της, χωρίς καν δευτερεύοντα κέρδη. Οι γονείς της, επιτελικά στελέχη σε μεγάλες τράπεζες, την προέτρεπαν να ακολουθήσει τη σιγουριά μιας τραπεζικής υπαλλήλου. «Είναι, λοιπόν, αδίκημα  να θέλεις να ξεφύγεις από τη σιγουριά της μετριότητας; Να διαλέγεις το τι θα κάνεις  στη ζωή σου, πως θα σκεφτείς, τι θα θεωρήσεις σημαντικό;» Διορθώστε τη, αν κάνει λάθος…<br />
<br />
Για μήνες πάσχιζε να δείξει τα σχέδιά της σε ένα μεγάλο σχεδιαστή μόδας. Δεν την είδε ποτέ. Με ένα πτυχίο χρήσιμο για όνειρα, άχρηστο όμως για την αγορά, δύο ξένες γλώσσες και ένα απολυτήριο με άριστα από καλό ιδιωτικό σχολείο, η Ξένια δεν είχε παρά μόνο μία επιλογή πια: να θάψει το όνειρο. «Ό,τι είχες νομίσει κάποτε δικό σου υποχωρεί κάτω από τα πόδια σου και σε αφήνει αβέβαιο για τα πάντα, γεμάτο τρόμο… Ένιωθα ασήμαντη και, το κυριότερο, με άδεια ψυχή…» Πέντε χρόνια δοκιμάστηκε σκληρά σε κάθε είδους δουλειά. Κουβάλησε πακέτα, καθάρισε γραφεία, έψησε καφέδες, απολύθηκε ακόμα και από προσωρινές δουλειές. Στα 25 της έπιασε πάτο. «Δεν κατάφερνα να συνεφέρω τα πράγματα και αισθανόμουν πως όλες οι περιστάσεις της ζωής μου είχαν συνωμοτήσει ενάντια σε κάθε πιθανότητα να ξανασηκωθώ ποτέ όρθια μόνη μου. Ο μόνος τρόπος ήταν να με σηκώσει και να με στήσει κάποιος άλλος. Με τα κιλά που είχα πάρει, βαριά δουλειά………..<br />
<br />
<br />
3/ΒΑΣΩ ΚΟΝΤΑΚΤΣΗ, 32 χρονών<br />
<br />
Όλα μπερδεύονται από την αρχή. Ανάμεσα στα 20 με 30. Η επιθυμία για ζωή, έρωτα, γάμο, προσωπική πραγμάτωση, μητρότητα. Για να φρενάρει απότομα στην πρώτη σημαδεμένη επιλογή. Θέλεις να γίνεις νηπιαγωγός; Καλώς. Πέτυχες στο πανεπιστήμιο; Λίαν καλώς. Θέλεις να ασκήσεις το επάγγελμα; Κακώς. Σύμφωνα με την επετηρίδα, οχτώ χρόνια μετά και λίαν επιεικώς! Αλλά δεν βαριέσαι. Είσαι νέα, όμορφη κι ερωτευμένη.<br />
Χτυπάς τις πόρτες ιδιωτικών νηπιαγωγείων. «Για μήνες, η ίδια απάντηση: «Δεν έχετε πείρα, η θέση καλύφθηκε, θα σας ειδοποιήσουμε». Όσο περισσότερα προσόντα έχεις τόσο πιο δυνατά κλείνει η πόρτα πίσω σου. Το επόμενο βήμα; Να βρω μια οποιαδήποτε δουλειά, μόνο και μόνο για να μη σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει χώρος για μένα!» αλλά εσύ επιμένεις να δοκιμάσεις ξανά. Τόσο το χειρότερο για σένα! «Έδωσα εξετάσεις για μια θέση νηπιαγωγού μέσω διαγωνισμού του ΑΣΕΠ. Ήμουν, όμως, καταδικασμένη από την αρχή. Σπίτι, γραφείο, παιδιά και διάβασμα για έναν όγκο ύλης που με είχε ξεπεράσει. Απέτυχα. Και το χειρότερο; Απολύομαι και από τη δουλειά μου, λόγω περικοπών της εταιρίας». Οχτώ μήνες άνεργη δεν το προέβλεπαν ούτε οι αστερίσκοι του συμβολαίου ζωής που υπέγραφες στα 18! Τριάντα δύο χρόνων, με δύο παιδιά, κλεισμένη στο σπίτι, η απογοήτευση για το όνειρο που δεν φτάνεις ποτέ ανεβαίνει σαν φουσκάλα στην επιφάνεια. «Ήθελα να ξεχάσω την γκρίνια του μωρού, τις απαιτήσεις του μεγάλου, τη βρύση που στάζει, τη σάλτσα που κάηκε…Έπαψα να περιποιούμαι τον εαυτό μου, άρχισα να αδιαφορώ για τις τρυφερές στιγμές με τον άντρα μου. Ένιωθα άχρηστη, φοβισμένη, ανασφαλής. Όλοι και όλα σε υποχρεώνουν να επιβιώσεις. Εσύ, όμως, θέλεις να ζήσεις…»<br />
<br />
4/ΜΑΡΙΑ ΒΕΛΙΣΣΑΡΑΤΟΥ, 42 χρόνων:<br />
«Είστε άριστη, αλλά…μεγάλη».<br />
Εργαζόμενη καριέρας, 40 χρόνων και ψάχνει για δουλειά; Είναι σαν να λέμε «ανωμαλία της φύσης» για την αγορά! Στην περίπτωση που δεν το έχετε προσέξει, ζούμε σε μια εποχή που λατρεύει τα νιάτα. Για περίπου τριάντα χρόνια μας λένε ότι δεν πρέπει να ανησυχούμε. Μετά, τέρμα. Δεν επιτρέπεται να πάμε ούτε πάνω ούτε κάτω!<br />
<br />
Η πείρα, όμως, και οι γνώσεις κάποτε ήταν κατάκτηση. Σήμερα είναι ελάττωμα. Οι εταιρίες, ακόμα και οι πιο σοβαρές, προτιμούν νέα παιδιά, με χαμηλούς μισθούς, που αγνοούν συνήθως τα δικαιώματά τους. Και, στην ανάγκη, τρέχουν και στο καθαριστήριο να πάρουν το κοστούμι του εργοδότη τους!» Στις συνεντεύξεις για δουλειά, το βλέμμα που υπαινίσσεται πονάει πιο πολύ. «Είστε άριστη, αλλά…μεγάλη». Έτσι η Μαρία, που δεν χρησιμοποίησε ποτέ ρολόι στο γραφείο, ανακάλυψε τι θα πει «πρωινάδικα» στην τηλεόραση! «Στην αρχή τακτοποιείς τις ντουλάπες σου, ξεσκονίζεις τα βιβλία σου….Στη συνέχεια, όμως, συνειδητοποιείς ότι δεν πρόκειται για επιλογή. Αλλά για αναγκαστική επιστροφή – και μάλιστα μακράς διαρκείας. Μπορεί να αγαπάω το σπίτι, αλλά η λάμψη του παρκέ και το καθάρισμα των τοίχων δεν ήταν ποτέ τα δυνατά μου σημεία!» Και όσο η ανεργία διαρκεί, ανακαλύπτεις ότι το βιβλιάριο καταθέσεων στην τράπεζα δεν είναι αστείρευτη πηγή. «Δεν το κρύβω. Φοβάμαι πια το αύριο, τις ερωτήσεις των φίλων – «τι δουλειά κάνεις τώρα;» Δεν με υποτιμά διόλου να δουλέψω σε λιγότερο χλιδάτες δουλειές. Αυτό που με φοβίζει είναι ότι, για την ώρα, δεν βλέπω έξοδο κινδύνου».<br />
Κάποτε μας βεβαίωναν ότι αρκεί η γαμήλια ευτυχία. Μετά μας είπαν «δούλεψε, γιατί δεν ξέρεις ποτέ». Τώρα μας λένε «απαγορεύεται να μεγαλώσεις». Καλή η βιομηχανία από παραμύθια, παιδιά! Αλλά, μεταξύ μας, έχετε δει το χρόνο να κάνει θείες εξαιρέσεις; Ακόμα και οι πλαστικές δεν έχουν την ίδια επιτυχία πια! Τα πρώτα σημάδια είχαν αρχίσει να φαίνονται από καιρό. Μόνο που, τώρα, και οι αριθμοί έπαψαν να φορούν ροζ γυαλιά. Και το χειρότερο; Δεν μπορεί να μας καθησυχάσει κανείς……<br />
<br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-10-2009</td><td valign=top></td></table><br />