Ερωτευμένο

Δημιουργός: Jorlin

... όχι ερωτικό...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μ’ ένα ερωτευμένο τραγούδι στ’ αυτιά μου
Και μερικές ταξιδιάρικες φωτογραφίες στα μάτια μου
Παίρνω το δρόμο για πίσω
στο παρελθόν
διαλέγω την οδό επί του ασφαλούς
για να σε ξαναβρώ
για να σε ζήσω λίγο
λιγάκι ακόμα
έστω και σαν αναστημένη ανάμνηση

Ψέματα είπα
δε σε μίσησα ποτέ
με πλήγωσες μόνο
αυτό είναι όλο
εσύ
εσείς
ένας απ’ τους εαυτούς σου τελοσπάντων
όταν ενωθείτε σ’ έναν
να δεις
θα σου μιλήσω στον ενικό

Μπορεί να σε πλήγωσα κι εγώ
Μπορεί να με ήθελες πιο αδίστακτη
Ποιος ξέρει
Ένας από σας ίσως
Ο ασυμβίβαστος
Κι ο άλλος αντίθετα
Ο «επίσημος» και σεβαστός ηγέτης σας
Να ‘τρεμε πιθανή βομβιστική μου επίθεση
Όμως εγώ ήμουν τόσο
- εκνευριστικά;
ανακουφιστικά;-
ουδέτερη και άτολμη
τίποτα να μη δείξω
καμιά αλήθεια μου να μην προδώσω
σχεδόν σαν κι εσένα
σχεδόν σαν κι εσάς

Δεν υπήρχαν πράξεις
Δεν υπήρχαν λέξεις
Τίποτε φανερό και επιλήψιμο
Μόνο
Κάτι αόρατα κύματα μόνο
Που φούσκωναν στις θάλασσές μας
Κι έσκαγαν αφηνιασμένα
Από το πέλαγος του ενός στην ακτή του άλλου
Κύματα
Γεμάτα σφραγισμένα μπουκάλια
κάποια με τσαλακωμένα παράφορα μηνύματα
κι άλλα με πικάντικα κρασιά
Κύματα
Που μετέφεραν στις πλάτες τους ανέμους
και ψαροπούλια που ζευγάρωναν εναερίως
και υποσχέσεις
ρόδινες, ευωδιαστές υποσχέσεις
για ταξίδια μαγικά
μαγευτικά

Ένας λουλουδάς με ακονισμένες αισθήσεις
Ένιωσε φαίνεται τα κύματα
Μύρισε τον αγέρα τους;
Άκουσε τους παφλασμούς;
Πάντως με κάποιο τρόπο
τα ‘νιωσε
Και σου πρότεινε κόκκινα τριαντάφυλλα
για την κοπέλα σου
μια καστανή γυναίκα
που κοιτούσε χαμηλά
αμήχανη, ντροπαλή
κρυφά ευτυχισμένη
που ένας άγνωστος είχε μαντέψει
αυτό που έτσι θα ‘πρεπε να ‘ναι
αν όλα στη ζωή μας κυλούσαν όπως θα ‘πρεπε
κι όχι όπως να ‘ναι

Πέντε μέρες
Ένα πολλά υποσχόμενο μπουμπούκι δεν άνθισε
Μπορεί και να ‘ταν δρακολούλουδο
Να μας κατάπινε
Μπορεί και να ‘ταν όμως
μια μικρογραφία του Παραδείσου
Δεν άνθισε
Δεν υπήρχε αρκετό φως
Ούτε κι επαρκής χρόνος
Το περιβάλλον ακατάλληλο
κι οι άλλοι μας εαυτοί αυστηροί
δε μας επέτρεψαν να το ποτίσουμε
Δεν άνθισε
Σε πήρε ο χρόνος πάλι δικό του
στο ακατάβλητό του πέρασμα
Κι έμεινα να μαζεύω κάτω από τα μάτια μου τις νύχτες
σε μαύρους κύκλους
και να τινάζω με απόγνωση από πάνω μου
λόγια, λόγια, λόγια
ώσπου εξαντλημένη
να βυθιστώ και πάλι ξημερώματα
στη χλιαρή αγκαλιά
μιας εκούσιας λησμονιάς . . .

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-10-2009