Γιατί αυτοκτονούν οι ποιητές

Δημιουργός: ΓΙΑΝΝΗΣ Κ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I]Έγραψε ο φίλος μου ο Πέτρος(suaddo)το Ταξίδι.Εδώ, λίγο πιό κάτω.
Ήθελε να το αφιερώσει στη μνήμη της Κατερίνας Γώγου.
Μα ντρέπεται ο Πέτρος,17 χρονών παιδί λέει,είναι ιεροσυλία .....
Ξέρεις τι σκέπτομαι Πέτρο?
Είναι άδικο αν δε το αναφέρεις.Για αυτήν.

Πετάχτηκα από τον ύπνο μου τρομαγμένος.
Καιρό είχα να δώ όνειρο,μα αυτό.....
Σε ένα ψηλό λόφο πάρα πολλοί άνθρωποι καθισμένοι στο χώμα.
Τα πόδια τους κρέμονται από το κάθετο λόφο στο κενό.
Τα χέρια τους,πίσω τους,βυθίζονται στο μαλακό χώμα,το ανασκαλεύουν.
Άντρες και γυναίκες μαυροφορεμένοι.Μάλλον αυτό υπωδηλώνει κηδεία.
Πλησιάζω αργά στην άκρη του λόφου να δω.
Τρομάζω απο το ύψος και κάνω λίγα βήματα πίσω.
Αλλά η περιέργεια......ξαναπλησιάζω και κοιτάω κάτω, στη βάση του λόφου.
Εκεί υπάρχει ένας χωμάτινος δρόμος.
Σε αυτόν περπατούν λίγα άτομα, μία μικρή πομπή.
Οι συγγενείς σκέπτομαι.
Πίσω τους δύο πανέμορφα κατάμαυρα άλογα στολισμένα με κόκκινες γιρλάντες.
Σέρνουν ένα μικρό φορείο με ρόδες που επάνω του βρίσκεται ένα σώμα.
Κανένας δεν τα οδηγεί ή τα κρατάει.Απλά ακολουθούν.
Πότε πότε σταματούν και σηκώνονται περήφανα στα δυό τους πόδια.
Και τότε όλο αυτό το σκηνικό αποκτά μεγαλοπρέπεια.
Μένω να θαυμάζω τα άλογα και χωρίς να καταλάβω πως,ξέρω ότι παρακολουθώ
τη κηδεία ενός ποιητή.

Τα λόγια σου τα σύννεφα μαγεύουν
παραληρείς-πέφτουνε δάκρυα βροχής
δυό εαυτοί που ζούνε μέσα σου παλεύουν
σχιζοφρενής και ανέραστος ποιητής.

Διαβάζοντας το Γέρο του Χέμινγουει κάπου στα δεκαπέντε μου μαγεύτηκα.
Από την επιμονή και το πείσμα,από τον έρωτα για τη ζωή, του Γέρου και του ίδιου
του Χέμινγουει.
Ποτέ δε κατάλαβα τους θλιμμένους ποιητές.
Ψέματα.Τους κατάλαβα πολύ καλά.
Μερικοί είναι κρυμένοι στο παραπάνω τετράστιχο.
Χαρισματικοί άνθρωποι,πέννα δυνατή,βουτηγμένη στο μελάνι της κατάθλιψης.
Από τα άδικα του κόσμου.
Ψέματα.Από την αδυναμία του εαυτού τους.
Να ζήσουν.
Να παλέψουν,να κατακτήσουν,να αγαπήσουν,να αγαπηθούν.
Παρατηρούν τη ζωή απ'τις μισάνοιχτες γρίλιες του παραθύρου τους
μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο,καθισμένοι στο γραφείο τους
εμπρός σε σωρούς πεθαμένων ονείρων μεταμορφωμένων σε ποιήματα.
Δε ζουν,φαντάζονται ότι ζουν.

Κανείς δε σου είπε πως δε ζείς, έχεις πεθάνει
τα ποιήματα σου όλα πνιγμένα μες τις σκόνες
κανείς δεν ήρθε να σε βγάλει απ' τη πλάνη
που λες αθάνατος θα μείνεις στους αιώνες

Κάτι παράξενο συμβαίνει στο μυαλό τους,ξέρουν.
Ξέρουν πως η θλίψη τους θα αγγίξει κάποιους.
Κάποιους ασταθείς σα τους ίδιους χαρακτήρες.
Αυτόματα θα ταυτιστούν με το θλιμένο ποιητή.
Θα ερωτευτούν το ποιητή,ό,τι γράφει,αφού δεν ερωτεύτηκε ποτέ και κανένας
τη φυσική παρουσία του,το χαμόγελό του,τη δίψα και το πάθος του γιά τη ζωή.
Μέσα από τους άλλους ζει ο θλιμένος ποιητής,
ένας μακάβριος ξενιστής σε ξένες ζωές.
Με μιά διαστροφή.Να ζήσει για πάντα.

Δυστυχισμένε ποιητή πως σε λυπάμαι
θα'ρθεί ο διάβολος να πάρει τη ψυχή σου
θα σ'ειρωνεύονται στοιχειά και θα γελάνε
γιά τη χαμένη κι'αδιάφορη ζωή σου

Γιατί αυτοκτονούν οι ποιητές Πέτρο?
Γιά τον ίδιο λόγο που έχουν όλοι οι αυτόχειρες.
Είναι ανίκανοι να ζήσουν.
Η ποιήση τους μπορεί να εξιδανικεύει το θάνατο,
ο λόγος όμως είναι τόσο κοινός......
Βγάλε την ασφάλεια από το όπλο σου ποιητή.
Πλησίασε το πιστόλι στο κρόταφο.
Πυροβόλησε.
Εγώ τουλάχιστον,δε πρόκειται να διαβάσω ούτε το στερνό σου σημείωμα.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-10-2009