Η γυάλινη κιμωλία Δημιουργός: rosestar, Ελευθερία Από στερεό σε υγρό και από υγρό σε αέριο, γινόμενο ένα με τον ατμό. Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info [color=fuchsia][B]Η ΓΥΑΛΙΝΗ ΚΙΜΩΛΙΑ[/B][/color]
[color=purple][I]« Σαν δασκάλα εργατική μοιάζει, που τις ώρες της μάθησης και διδασκαλίας, δεν αποτυπώνει τα όνειρα και δεν ανοίγει τη μικρή της τη καρδιά σε σελίδες μυστικού ημερολογίου, αλλά σε πίνακα διδάσκει και οι μαθητές της με μολύβια πολύχρωμα και βιβλία μόρφωσης σοφά, σημειώσεις γνώσεων κρατούν στα δικά τους πολυσέλιδα τετράδια που η ίδια η μοίρα τους φυλάσσει »...[/I]
[B]Η μικρή Μαρλίν βρισκόταν μόνη της σε μια έρημη σχολική αίθουσα, κρατώντας στο δεξί της χέρι μία άσπρη κιμωλία. Το μυστικό της ημερολόγιο ήταν φυλαγμένο στο χώμα, εκεί δίπλα στους κρίνους, να αρωματίζεται και να δυναμώνει από το καύμα της ημέρας και να εξαλείφεται από τη ταραχή της λύπης και την ηχώ της μοναξιάς. Μα τελείωσαν τα φύλλα και το μόνο πλέον που απέμεινε, ήταν σκουριασμένες εικόνες και στιγμές του παρελθόντος.
Οι λιγοστές κενές σελίδες που είχαν μείνει ανέπαφες, τις σκόρπισε ο τυφώνας και τις έριξε στα βάθη της θάλασσας. Αργότερα, τις γραμμένες σελίδες του ημερολογίου τις σκέπασε η υγρασία, έπειτα τις μούσκεψε η βροχή και τέλος τις έθαψε το χιόνι. ¨Ένιωθε τόσο εγκαταλελειμμένη, ένιωθε να περπατά σε χάρτινους κόσμους και το μόνο που ήθελε, ήταν να εξωτερικεύσει το ψυχικό της κόσμο, να έχει κάποιον φίλο δίπλα της να τη στηρίζει, να την καταλαβαίνει και να την αγαπά...
Αυτή τη φορά δεν έγραψε με τους εικοσιτέσσερις χαρακτήρες του αλφαβήτου, αλλά ζωγράφισε απλά τα συναισθήματά της. Άσπρο τριαντάφυλλο αριστερά, ροζ τριαντάφυλλο στη μέση και κόκκινο στα δεξιά. Τα λουλούδια τα ένωνε με σχήματα σταυρού και αφού τα πρόσθεσε, έγραψε ίσον στην εξίσωση. Άσπρο χρώμα της αγνότητας, ροζ της αθωότητας, κόκκινο του πόνου, της ζωής, του πόθου, του αίματος και της θυσίας. Η κιμωλία ράγισε στα λεπτά της δάχτυλα, έγινε σκόνη, συνθλίφτηκε, μα μετατράπηκε παραδόξως σε γυαλί κοφτερό, που της μάτωσε το χέρι και η εξίσωση συμπλήρωσε τη φράση «ματωμένο παραμύθι».
Η γυάλινη πλέον κιμωλία χάραξε το πίνακα. Σταδιακά έλιωνε στο χέρι της σαν το πάγο που ξαναγίνεται νερό. Η ζωγραφιά με το κήπο των τριαντάφυλλων άρχισε να στάζει δάκρυα, σαν τα γράμματα που τυπώνουν τα μικρά παιδιά με τα ακροδάχτυλα στο αχνισμένο τζάμι και η θωριά του θυμίζει δακρυσμένη με την επίδραση της ζέστης. Τα χρώματα ενώθηκαν πολύχρωμα, πέφτοντας στο αδειανό πάτωμα, σχηματίζοντας λιμνούλα. Το δάκρυ της κοπέλας τάραξε την ησυχία του νερού, δημιουργώντας κινήσεις κυκλικές. Ακτίνες ηλίου ξεπρόβαλλαν με αιδώ και σωφροσύνη από τα μισάνοικτα παραθυρόφυλλα που στέγνωσαν τη «τεχνητή λίμνη».
Ονείρου εγκατάλειψη γράφτηκε στα μελαγχολικά παιδικά της μάτια και ο ψίθυρος της ψυχής της χάθηκε στην απρόσωπη σιωπή, σε έναν τόπο μακρινό πέρα των αντιληπτών ήχων, των αισθήσεων και υπαρκτών καταστάσεων.
Ο τόπος των δακρυσμένων αγίων λυπημένων αγγέλων, που το δάκρυ τους σαν νερό εξαγνίζει, λυτρώνει και λευκαίνει τα γκριζωπά, θαμπωμένα και σκονισμένα από θλίψη φτερά τους.
Πόσο ήθελε η Μαρλίν να συναντήσει αγγέλους, να πετάξει ψηλά μαζί τους στους αιθέρες και να ξεκλειδώσει μαζί τους τα παλάτια του σύμπαντος και τις αδιάβατες πύλες του ουρανού!
Τι όμορφη που ήταν όταν την έλουζε το φως και η ελπίδα στη καρδιά της! Το σκοτεινό χαμόγελο δεν της ταίριαζε, την έκανε θλιμμένη και μελαγχολίας σκιές νεφελών, σκίαζαν τα κυματιστά της μαλλιά, κάνοντάς τα όμοια με τα φουρτουνιασμένα κύματα της θάλασσας.
Τότε εκείνη επιθυμούσε να σβήσει η ζωή της σταδιακά σαν εκείνο το γλαφυρό ουράνιο τόξο που σπάνια αντίκριζε να φωτίζει και να της χαμογελά.[/B][/color]
[color=fuchsia][B]Ο κόσμος μέσα από τα καστανά μου μάτια.
Ελευθερία 24 ετών[/B][/color]
Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-10-2009 | |