Κόσμους μακριά σου

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[font=Georgia]Γκοφρέ ουρανός, έξω νυχτώνει
σφύριγμα τραίνου κι είμαι μόνη
Πάνω στις ράγες του κενού μου,
ρηχά φαντάσματα του νου μου
θα’ρθουν πάλι.

Κοίτα πως μούχρωσαν οι μνήμες,
στο δάκρυ μούλιασα τις ρίμες ...
Και στεγνωμένη σαν το αστάχυ
στου πέμπτου ανέμου μου τη μάχη
για κεφάλι

Θα δεις που όρθωσα τον πόνο
και κάπως, κάπου διορθώνω
‘Κείνα τα λάθη , τα μοιραία
π’ όλα τα έβλεπα ωραία
στη θωριά σου.

(Κι είμαι πια κόσμους μακριά σου)

Μα’ χω στη φούχτα μου ένα αγκάθι
του στεναγμού μου κατακάθι
Πως ήσουν ρόδο της ερήμου
κι όσο κι αν άνθισες μαζί μου
εμαράθεις…

[Γιατί δεν πρόλαβες ψυχή μου να με μάθεις…(;) ]

Τώρα στης νύχτας το βαγόνι
μ’ένα φεγγάρι, μπεζ χαρτόνι
που διπλώνω
Έχω ταχθεί να σε ξεχάσω
να αλείψω τ’ όνειρο με γράσο
κι οξυγόνο.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-10-2009