Στον έρωτα των 25μου αισθήσεων

Δημιουργός: MARGARITA

ένα μικρό παλιό απόσπασμα και μια μεγάλη αγκαλιά

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I]Γύρισε σπίτι αργά. Το νερό ήταν άρωμα στο κορμί της. Την ξύπνησε από το μεθύσι.
Φόρεσε μια κελεμπία σε χρώμα βυσσινί που είχε φέρει από ένα ταξίδι της και βγήκε
στο μπαλκόνι. Αγαπούσε το νερό. Κυριευόταν από το νερό.
Αυτό θα διάλεγε για να κοιμηθεί. Σαν λιποθυμιά, χωρίς οδύνη. Δεν τρόμαξε με τις σκέψεις της.
Λείανε την πληγή της. Ήθελε να φωνάξει με όλο το είναι της
« Είμαι αληθινή μέσα στον κύκλο των ζωντανών και εσύ φοβάσαι και τρέχεις να κρυφτείς».
Ένιωθε σαν κορυφαία στην κορυφή του Ολύμπου.
Σ αγάπησα με ομορφιά. Το ομολόγησα ψιθύρισε. Και την άκουσαν.
Την άκουσαν τα αστέρια. Και ένα ευχαριστήθηκε.
Που να την ξεγελάσει μπόρεσε. Έκατσε να γράψει. Άδειο το μυαλό της από λέξεις.
Μόνο εικόνες είχε που δεν της μιλούσαν. Την βασάνιζαν. Περίμενε το τέλος της
και σάρκαζε.
Καταρρέεις, σέρνεσαι, σε λυπάμαι. Τελείωσε με, αρκετά δεινοπάθησα στα χέρια σου.
Κούρσεψες την ψυχή μου. Τελείωσε με! Έγραψε με μικρά γράμματα.
«Φως, πολύ φως και εγώ τυφλώνομαι απ τις σιωπές του».
Δεν ξέρω αν ήτανε καλής νεράιδας ευχή, ή του Άρχοντα μύρο. Το θέλημα του.
Το χέρι της ν απλώνει σε όσους πονούσαν. Να συμπονάει. Αφέντες δεν συνήθιζε
να προσκυνάει ακόμα και αν με πάθος ερωτευόταν. Ούτε να τους ορίζει, μήτε να την ορίζουν.
Όλοι μας τουλάχιστον για μία φορά στη ζωή πρέπει ν απλώνουμε το χέρι
σε κάποιον που πονάει έλεγε η νόνα της. Και της γιαγιάς της το είχε πει η φίλη της
η Εσθήρ, οβραιοπούλα γειτόνισσα στη Πόλη.
Εσύ να το κάμεις πάντα τζιέρι μου έχεις το χάρισμα το γράφει το κισμέτ σου
της πρόσταζε. Όταν την μάλωνα γελούσανε τα μάτια της και έλεγε.
Εγώ τα απλώνω λιγάκι παραπάνω. Τ αντέχει η φτιαξιά μου, η στόφα μου,
το κύτταρο μου. Σαν με το πόνο δεν φίλιωσα από μικρή και το΄ χει πείσμα, έχθρα.
Και συνέχιζε με μάτια μισόκλειστα να μου λέει. Για σκέψου αν όλοι το κάναμε κανείς
δεν θα πονούσε.
Την ψυχή της αντίδωρο σε ασημένιο τάσι είχε προσφέρει σε αυτούς που δεν είχαν
θάψει σε μνήμα βαθύ, όλους εκείνους που πρόβαλλαν πάνω στην ύπαρξη τους
σκεπάζοντας τους με κουρέλια σιωπής και ανυπαρξίας. Και τώρα βυθιζόταν στην σιωπή της σιωπής.
Γνωρίζατε πως το αίμα όταν ρέει δεν έχει ήχο παρά μόνο χρώμα και μυρωδιά;
Εγώ δεν το γνώρισα…….

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-10-2009