Βροχερό απόγευμα

Δημιουργός: druGirl13

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I] Ήταν ένα απόγευμα σαν όλα τ’άλλα. Τίποτα δεν προμήνυε το τι θα επακολουθούσε. Το μικρό κορίτσι είχε κυριολεκτικά βουλιάξει στον μεγάλο μπλε καναπέ και απολάμβανε ένα ζεστό φλιτζάνι καφέ. Λίγο πριν χάζευε την βροχή. Είχε πια σταματήσει. Ένας ήλιος διακοσμούσε τον απέραντο ουρανό. Ο ίδιος λαμπερός ήλιος ζέστανε πλέον και την καρδιά της. Σε λίγες μόνο ώρες θα τον κρατούσε στην αγκαλιά της. Θα έκλεινε εκείνον στην, για καιρό, άδεια αγκαλιά της. Εκείνον.. που η μοίρα τους χώρισε. Όμως ήρθε πλέον ο καιρός να ξανασμίξουν. Λένε πως όταν χάσεις κάτι το εκτιμάς. Απ’ό,τι φαίνεται έχουν δίκιο..
Το μικρό κορίτσι είχε χαθεί στις σκέψεις της. Ξάφνου ένιωσε την ανάγκη να τοποθετήσει τις σκέψεις της στο χαρτί. Σηκώθηκε και βάδισε προς το γραφείο. Εκεί βρήκε ένα παλιό τετράδιο, μιας περασμένης εποχής. Κίνησε να το ανοίξει και από μέσα έπεσε μια σκισμένη φωτογραφία. Το χαμόγελο πάγωσε στα χείλη του κοριτσιού. Εκείνη η φωτογραφία την γύρισε πίσω σε στοιχειωμένες αναμνήσεις. Πήρε την φωτογραφία στα χέρια της. Την κράτησε για αρκετή ώρα. Ύστερα άνοιξε το συρτάρι της βιβλιοθήκης, και την έριξε μέσα χύμα. Με τον ίδιο τρόπο έκλεισε και την μορφή του στο συρτάρι του μυαλού της υποσχόμενη πως δεν θα το ξανάνοιγε ποτέ πια.
Από έξω ακούστηκε ένας γνώριμος ήχος. Ένα τραγούδι από τα παλιά. Ένα φτερούγισμα ένιωσε στην καρδιά της. Ο ήχος του κουδουνιού της πόρτας διέκοψε τις σκέψεις της. Άνοιξε την πόρτα δίχως να ρωτήσει ή να δει ποιος είναι. Λες και ήξερε, λες και περίμενε.. Και να, εκεί στεκόταν μια γνώριμη μορφή. Το πρόσωπο της φωτογραφίας που τόσο προσεχτικά είχε κλείσει στο συρτάρι. «Φεύγω..» είπε εκείνος. Εκεί παρέμενε σιωπηλή. Στο μυαλό της ήρθε ξάφνου η μορφή ενός άλλου άντρα, του οποίου η φωτογραφία δεν βρισκόταν καταχωνιασμένη σε κανένα συρτάρι αλλά διακοσμούσε επιβλητικά το γραφείο της. Ο άντρας που κανονικά θα έπρεπε να δει ανοίγοντας την πόρτα. Αντ’αυτού το παρελθόν της είχε κάνει και πάλι την εμφάνισή του. «Σου’χα δώσει κάποτε μια υπόσχεση.. Πως δεν θα φύγω αν δεν φύγουμε μαζί.» συνέχισε εκείνος αγνοώντας τις σκέψεις που απασχολούσαν το μυαλό της. «Την πρώτη φορά δεν κράτησα την υπόσχεσή μου. Έφυγα και σ’άφησα πίσω. Όμως τώρα δεν πρόκειται να κάνω το ίδιο λάθος.» Το κορίτσι άκουγε προσεχτικά. «Θέλω να’ρθεις μαζί μου..» κατέληξε. Εκείνη κατέβασε το βλέμμα της. «Συγνώμη.. Δεν μπορώ να φύγω. Υπάρχει κάτι που με κρατάει εδώ. Κάποιος που με περιμένει..» απάντησε τελικά. «Σ’αγαπάω.. Αυτό δεν φτάνει;» αναρωτήθηκε εκείνος. «Η αγάπη σου είναι πόνος. Και γω σ’αγαπάω αλλά δυστυχώς δεν είναι αρκετό να απαλύνει τον πόνο. Άλλωστε η καρδιά μου είναι πλέον σε καλά χέρια..» είπε το κορίτσι. «Μα σ’αγαπάω!» επέμεινε εκείνος. Σιωπή.. «Και αφού λες ότι μ’αγαπάς και συ γιατί με διώχνεις;» ρώτησε ξανά. «Επειδή σ’αγαπάω..» απάντησε το μικρό κορίτσι. Εκείνος φανερά απογοητευμένος έκανε ένα βήμα πίσω. «Σ’έχασα..» είπε. «Να πας στου Θεού την ευχή..» είπε εκείνη. Και έκλεισε την πόρτα. [/I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-10-2009