Ζώον επί ζώου

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Ζώον επί ζώου</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Ζώον επί ζώου</b><p>Δημιουργός: ΒΑΣΩ ΔΕΔΟΥΣΗ<p><i> Το στέλνω πάλι σε άλλη μορφή για να είναι ευκολοδιάβαστο. Δεν είναι ακριβώς ποίημα. Είναι η διήγηση μιας πραγματικής εμπειρίας μου.<br />
ΤΗΝ ΑΦΙΕΡΩΝΩ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΜΑΣ ΑΦΗΣΕ.</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Βαθιά χαράματα, και απέναντί της έχει τον Υμηττό. <br />
Σκοτάδι ακόμα, μαύρο σύννεφο σκεπάζει την κορυφή με τις κεραίες. <br />
Η απόσταση έχει σχεδόν εκμηδενιστεί. <br />
Θα 'λεγε πως αν έκανε μερικές εκατοντάδες μόνο βήματα <br />
θα έφτανε στο βουνό. Δεν έκανε ακριβώς κρύο. <br />
Ήταν μια υγρασία απαίσια που διαπερνούσε <br />
το μακρύ μπουφάν και το κασκόλ της. <br />
Μια υγρασία που τη διαπερνούσε μέχρι το κόκαλο. <br />
άναψε τσιγάρο και αφέθηκε στις σκέψεις της. <br />
Από το τζάμι του μεγάλου παράθυρου <br />
έβλεπε τους αρρώστους που κοιμόντουσαν. <br />
Η αναπνοή του παππού ήταν κανονική και ήταν ήρεμος.<br />
Απέναντι ακριβώς από το δικό της άρρωστο <br />
ήταν το μεγάλο δράμα. <br />
Ένας πανύψηλος γέροντας, <br />
τόσο ψηλός που και με λυγισμένα τα γόνατα <br />
το κρεβάτι δεν τον χωρούσε. <br />
Γυμνός εντελώς κάτω από την κουβέρτα του, <br />
με δυσκολία ανέπνεε, <br />
παρά τη μάσκα οξυγόνου που είχε στο πρόσωπο. <br />
Τον έφεραν από το γηροκομείο και τον παράτησαν, <br />
της είπε η νοσοκόμα που έκανε τη βάρδια της,<br />
 εκνευρισμένη πολύ. <br />
Ξημερώνουν Χριστούγεννα βλέπεις<br />
Στο κομοδίνο του Νίκου, έτσι τον ονόμασε,<br />
 επειδή της φάνηκε ότι ήταν πρώην ναυτικός,<br />
 δεν υπήρχε σχεδόν τίποτα. <br />
Ούτε ταλκ, ούτε οινόπνευμα, <br />
ούτε κάτι που να δείχνει ότι κάποιος έρχεται και τον φροντίζει.<br />
 Έσβησε το τσιγάρο και μπήκε στο θάλαμο. <br />
Πήγε κοντά του. Μια αφόρητη βρώμα τη χτύπησε <br />
μόλις σήκωσε την κουβέρτα του.<br />
 Είχε ανοίξει ο δύστυχος. <br />
Ακίνητος ποιος ξέρει από πότε, <br />
είχε μια τεράστια πληγή πίσω του και ανοιγμένες τις φτέρνες.<br />
 Παρά λίγο να βάλει τις φωνές.<br />
 Κράτησε την ψυχραιμία της και φώναξε τη νευριασμένη «αδερφή».<br />
 Κάνε κάτι, της είπε, κάνε κάτι θα σε βοηθήσω. <br />
Τους πήρε μισή ώρα να «περιποιηθούν» της πληγές του. <br />
Για μισή ώρα παρακαλούσε το Θεό να τον πάρει το συντομότερο.<br />
Κάθισε δίπλα στο δικό της άρρωστο, <br />
ελαφρώς ανακουφισμένη. <br />
Έγειρε στο κρεβάτι και αποκοιμήθηκε. <br />
Για λίγο όμως, γιατί ένα ζευγάρι μπήκε μέσα σχεδόν φωνάζοντας. <br />
Διατελούσαν εν ευθυμία, είχαν πιει λίγο παραπάνω.<br />
 Ήταν σαφές ότι από διασκέδαση γυρνούσαν.<br />
 Για να δούμε τι κάνει και πάμε για ύπνο, είπε ο «κύριος»,<br />
 ακριβά αλλά κακόγουστα ντυμένος.<br />
 Κοίτα χάλια, είπε με τη σειρά της η «κυρία», <br />
τις πληρώνεις να προσέχουν τους αρρώστους κι αυτές κοιμούνται.<br />
 Ξένη είναι, τι περιμένεις; Σχολίασε ο τύπος.<br />
 Μιας και δεν υπήρχε άλλη στο θάλαμο, <br />
κατάλαβε ότι η μπηχτή ήταν για εκείνη.<br />
Την πέρασαν για αποκλειστική νοσοκόμα, και μάλιστα αλλοδαπή. <br />
Δε μίλησε, ίσως γιατί καρφώθηκε το βλέμμα της <br />
στο παλτό της «Σούλας».<br />
Δεν πάει ένας μήνας που είχε βγει στα μαγαζιά της Κηφισιάς.<br />
 Σε μια πανάκριβη βιτρίνα το ίδιο αυτό παλτό το είχε σταμπάρει. <br />
Ξέροντας καλά ότι είναι πανάκριβο, μπήκε για να το δοκιμάσει .<br />
 Είναι εξαιρετικό κομμάτι, της είπε η πωλήτρια.<br />
 Αντιλόπη γνήσια. Και πράγματι ήταν υπέροχο επάνω της.<br />
 Παρά την οικολογική της συνείδηση, ομολόγησε στον εαυτό της,<br />
 ότι αν είχε τη δυνατότητα θα το αγόραζε.<br />
Τώρα το είδε φορεμένο από τη «Σούλα», και αυτό την εκνεύρισε.<br />
Γνήσια αντιλόπη, λοιπόν, η «κυρία».<br />
Φλυάρησαν για λίγο πάνω από το κεφάλι του Νίκου,<br />
 και μετά βγήκαν στη βεράντα για τσιγάρο. <br />
Πάνω στο κομοδίνο του υπήρχε μόνο μια κάρτα με ευχές για περαστικά, <br />
από τον παπά του νοσοκομείου, και ένα κεράκι ασημένιο <br />
με δυο Αγιοβασίληδες σκαρφαλωμένους επάνω του για στολίδι. <br />
Της ήρθε μια ιδέα. <br />
Πήρε την κάρτα και έγραψε γρήγορα το παρακάτω κείμενο:<br />
εάν τις λέγει εν τω δήμω, τον πατέρα τύπτων <br />
ή την μητέρα, ή μη τρέφων, ή μη παρέχων οίκησιν, <br />
ούτος εστίν αισχρώς βεβιωκώς, και ο νομοθέτης <br />
ουκ εά αυτόν συμβουλεύειν την πόλιν.»<br />
Και από κάτω τη μετάφραση:<br />
« εάν κάποιος ενώ θέλει να πολιτεύεται <br />
(να είναι πολίτης), κτυπά τον πατέρα ή τη μάνα του, <br />
ή δεν τους παρέχει στέγη και τροφή, <br />
είναι παλιάνθρωπος, και ο νομοθέτης<br />
δεν του επιτρέπει να συμμετέχει στα κοινά <br />
και να συμβουλεύει την πόλη.» <br />
(απόσπασμα από το Λυσία)<br />
Με την ελπίδα ότι κάποια ματιά θα ρίξουν, <br />
την έβαλε στη θέση της.<br />
Και πράγματι. Η «Σούλα» <br />
αφού έβαλε στο τσαντάκι της το κεράκι <br />
(τι να το κάνει ο γέρος άλλωστε;), <br />
άνοιξε την κάρτα. Είχε μισοκλείσει τα μάτια, <br />
αλλά δεν έχασε ούτε μια στιγμή <br />
από την αντίδραση και των δυο. <br />
Εκείνη έγινε έξαλλη και τα 'βαλε με το προσωπικό. <br />
Εκείνος της είπε να σκάσει και την έσπρωξε, σχεδόν, για να φύγουν.<br />
Καλά Κριστούγκεννα, τους είπε χαμογελώντας. <br />
Για ένα μόνο ήταν σίγουρη.<br />
Η γαλοπούλα το μεσημέρι  θα τους καθίσει στο στομάχι.<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-01-2004</td><td valign=top></td></table><br />