Μνήμη

Δημιουργός: Yol

Επανάληψη, στη μνήμη, πια, του παππού μου.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

21/9/2006



Μικραίνει, όταν μεγαλώνει, ο άνθρωπος.

Κι εσύ όπως μεγάλωσες και μίκρυνες
είναι ώρες που μπλέκεις τ' όνομά μου
τη νύχτα με τη μέρα
τη Δευτέρα, το Σάββατο,
ξεχνάς να νυστάξεις, ή να φας
(και πώς φοβάμαι μήπως ξεχάσεις, μια μέρα, να ξυπνήσεις.)

Μα κάτι τραγούδια που μου ‘λεγες για να τα μάθω, κάποτε,
τα θυμάσαι όλα
και τ' αγαπημένα μου βιβλία (όλα εσύ μου τα χάρισες)
και τις δικές σου άγραφες λέξεις, που πιο πολύ αγαπούσα
τις θυμάσαι κι αυτές, μου τις λες
κι ας ξεχνάς, φορές, τ' όνομά μου.

Μικραίνει ο άνθρωπος όταν γερνάει.
Σου 'χω κι εγώ ιστορίες, παππού
λόγια που αγαπούσες, πλεγμένα γαϊτανάκι
ένα ένα
μ' αν σε κοιμίσω μ' αυτά, θα κλάψω
που τώρα είσαι εσύ ο μικρός
κι εγώ η μεγάλη.

Έτσι όπως άδειασε το σπίτι και μείναμε οι δυο μας
δε γονατίζω να φιλήσω τα γραμμένα σου χέρια
μη και νομίσεις πως φοβάμαι
και φοβηθείς.
Μα έχω ένα βλέμμα κρατημένο
για σένα μόνο
και το γνωρίζεις,
το ακούω στα λόγια που σωπαίνουν
στις γωνιές των χειλιών σου.

Όλη σου πια η μέρα ένα αγνάντεμα απ' το παράθυρο
και μια εφημερίδα
καθισμένος στις αναμνήσεις σου –
μπρος πίσω
μπρος πίσω
σαν εκκρεμές η μνήμη

Κι είναι πολύς καιρός μια μέρα
έτσι που αργοκυλούν επάνω σου οι ώρες
κι όπως βαδίζεις με το μπαστούνι σου, σκυφτός
θαρρώ πως είσαι ο ίδιος ο χρόνος
που περνάει, περνάει


Τικ τακ...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-10-2009