Ύμνος του φτωχού

Δημιουργός: gerontas, ΣΑΡΑΝΤΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center]
Σαν ξεκινώ τη μέρα ,το πρωί μου
Στα γόνατα κάνω το σταυρό ,φιλάω το παιδί μου
Σ ευχαριστώ θεέ τον ήλιο μου που βλέπω
Σ ευχαριστώ που ακόμα τη φτώχεια μου αντέχω.

Σαν προχωρώ στα βήματα του χθες πατάω
Κι όλα τα ίδια μες το μυαλό ρωτάω
Πόσο θα δώσω για ψωμί για γάλα στα παιδιά μου
Να κόψω λίγο από δω ,να ράψω τα παλιά μου.

Σαν δώδεκα θα πάει και έρθει ξανά το μεσημέρι
Λίγο να είναι το φαΐ πλέον δεν με μέλει
Ένα κομμάτι ψωμί ,ελιά και ένα ξερό κρεμμύδι
Θυμάμαι τα λόγια του παππού, το δάκρυ μου με πνίγει

Περάσαν χρόνια κατοχής, χρόνια μες τη μιζέρια
Μα πάλι μέσα στο κουτί ,φασόλια και μπιζέλια
Μα εγώ μέσα στο παραμύθι σας αρχίζω και θυμώνω
Κι όλες τις υποσχέσεις σας στο χώμα σας τις χώνω

Δεν την αντέχω τη σιωπή ,την φτώχεια του μυαλού σας
μπορεί να είμαι εγώ φτωχός μα να χετε το νου σας
Θα ρθει εκείνο το πρωί που θα με παρακαλάτε
και τότε ένα θα σας πω, δεν θα χαμογελάτε

Μπορεί να είμαι εγώ φτωχός ,αμνός θεού, Κυρίου
μα παίρνω όμως και μορφή άγριου θηρίου
Και θα τα σπάσω τα δεσμά, τις σάπιες αλυσίδες
και θα σκορπίσω στο βοριά τις κρύες σας ελπίδες.

Μπορεί μέσα στο πιάτο μου ,φακές να κολυμπάνε
Μα στους εφιάλτες σας φοίνικας θα κοιμάμαι.
Μέσα από τις στάχτες μου ανάστημα θα πάρω
θα μαι πιστός στο ραντεβού, δε θα φοβάμαι χάρο.

Και για το τέλος άφησα όρκο βαρύ να πάρω
Αν και φτωχός ,το δίκαιο να έχω φάρο.
Να βλέπω γύρω μου παιδιά ,όρθια να πηγαίνουν
Ποτέ τους μην νιώσουνε μικρά
Ούτε και να πεινάνε
Μα το ακριβότερο από όλα αυτά
Ποτέ μην προσκυνάνε...[/align]
[align=right]ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ:
Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας ας έχωσι·
θέλει αρετήν και τόλμην
η ελευθερία.[/align]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-10-2009