Θλιμμένε ποιητή μου

Δημιουργός: Πριγκιπας

Πλήξη. Μια έρημος που με διασχίζει.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μια θλίψη σταγόνας
σαν βροχή στην ερημιά
ανάμνηση πικρή η θύμηση σου ήτανε για μένα ω της μοίρας μου
θλιμμένε ποιητή που την καρδιά σου
της μαύρης γης ο δράκος κατασπαράζει
σε ποια της στέκια θανατώνει η νύχτα την κραυγή σου
φωνή κρυστάλλου σε ουρλιαχτό λύκου λευκού της παγωνιάς
Πλάθεις στα χέρια σου το όνειρο
ζυμώνεις μέσα του τα ναι σου και τα όχι
σαν πλαστελίνη στα χέρια ενός παιδιού
Έσπασε πάλι το φτερό σου που κάποιο χέρι φθονερό
θέλησε απλά να ξεγελάσει το καλωσόρισες της άνοιξης που καρτεράς
θλιμμένε ποιητή μου
το άγγιγμα σου προσδοκώ
και ας ξέρω δίχως τέλος πως είναι η αναζήτηση στα βάθη της ψυχής σου
τις απαντήσεις μου ζητώ στις ψευδαισθήσεις
και σε μια θάλασσα παλιά που δεν υπάρχει αναζητώ την χαμένη Ατλαντίδα
με ένα φεγγάρι ποτισμένο από ψεύτικες υποσχέσεις
σ’ ένα κερί που χρόνια μένει άσβεστο σαν την φωτιά της Σμύρνης
της μαύρης αλήθειας το κρασί
στου χρόνου το ρολόι
μες των ματιών μου κυλάνε ανέκφραστα οι λεπτοδείκτες
στο άγονο κρεβάτι που σκεπάζει τις αυταπάτες μου και όλες τις παραισθήσεις
είναι οι λέξεις σου κλειδιά
και ας λες πως δεν υπάρχουν
αφού ποτέ σου όπως λες δεν ξεχωρίζεις το όνειρο από την πραγματικότητα
θλίψη μαζί και τιμωρία
θάνατος και Ανάσταση
τι σ’ οδηγεί σε πολιτείες με στεγνούς καταρράκτες
είναι και αυτό άλλη μια πλάνη του μυαλού σου
η μια σοφία που όμοια της δεν υπάρχει
Ο θλιμμένε ποιητή μου
ότι μου γέννησε το μίσος το πετάω
είναι ανώφελο ποια να προσποιούμε
και αν κάτι όπλισε το χέρι να σου γράψω
η μόνη δύναμη η πένα και τα λόγια μου
είναι ότι μου έχει απομείνει
έτσι και αλλιώς
ο έρωτας
και η αγάπη
πεδίο γήινο
στα μήκη αυτού του κόσμου
και αν κάτι είναι που με βασανίζει
αργά η γρήγορα για πάντα θα σβηστεί
σαν ένα μάθημα στον πίνακα που λέγεται ζωή……

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-10-2009