Στ' αρώματα στα σώματα

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Στ' αρώματα στα σώματα</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Στ' αρώματα στα σώματα</b><p>Δημιουργός: La Petite, <i>ΧΙΩΤΗ ΣΩΤ. ΕΙΡΗΝΗ</i><p><i> Καλημέρα... με δυο μοναξιές σήμερα.. μια δική μου και μια της Γώγου... που όπως διάβασα κάπου τώρα τελευταία έκαψε τον εαυτό της για να φωτίσει λίγο  τα σκοτάδια μας.... </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>ΣΤ' ΑΡΩΜΑΤΑ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΑ<br />
<br />
Προχτές έλεγα στη Μαρία.... ανεξαρτήτως των καταστάσεων......... ο πόνος και η μοναξιά είναι ίδια... συμφώνησε........... <br />
<br />
Στ' αρώματα στα σώματα ξανά η ψυχή της τρέχει<br />
που γέμιζαν με χρώματα της νιότης το στρατί<br />
κι όπως απ΄ το παράθυρο  νύχτωσε πια και βρέχει<br />
κοιτά την άδεια κάμαρα στο σπίτι μοναχή<br />
<br />
Κι αφού θυμήθηκε ξανά τους έρωτες απόψε<br />
που το μυαλό ζαλίζανε τα βράδια σαν κρασί<br />
ήπιε της λήθης το νερό και πέρασε κι απόψε<br />
στης μοναξιάς το καπηλειό<br />
στο απέναντι νησί<br />
<br />
Μάρτιος του 2006 <br />
<br />
<br />
ΜΟΝΑΞΙΑ <br />
<br />
Η μοναξιά... δεν έχει το θλιμμένο χρώμα στα μάτια<br />
της συννεφένιας γκόμενας... δεν περιφέρεται νωχελικά<br />
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών και <br />
στα παγωμένα μουσεία...<br />
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλιών καλών καιρών... και ναφθαλίνη<br />
στα μπαούλα της γιαγιάς... μενεξελιές κορδέλες... και ψάθινα πλατύγυρα...<br />
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια... βοϊδίσιο βλέμμα, κοφτούς αναστεναγμούς..<br />
και ασορτί εσώρουχα...<br />
Η μοναξιά... έχει το χρώμα των πακιστανών η μοναξιά... και μετριέται πιάτο πιάτο <br />
μαζί με τα κομμάτια τους.. στον πάτο του φωταγωγού...<br />
... Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά... Μπουρνάζι.. Αγιά Βαρβάρα... Κοκκινιά...<br />
Τούμπα... Σταυρούπολη... Καλαμαριά.... <br />
...κάτω απ' όλους τους καιρούς... με ιδρωμένο κεφάλι....<br />
[ Εκσπερματώνει - τη λέξη είχε κόψει η λογοκρισία στην ηχογράφηση στις 20 / 12 / 1980 ] ουρλιάζοντας...<br />
.. κατεβάζει μ' αλυσίδες τα τζάμια... κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής... <br />
βάζει μπουρλότο στην ιδιοκτησία...<br />
είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές... ίδιο βήμα στο προαύλιο... ποινικοί κι επαναστάτες... πουλιέται κι αγοράζεται.. λεφτό λεφτό.. ανάσα ανάσα στα σκλαβοπάζαρα της γης... εδώ κοντά ειν' η Κοτζιά.. ξυπνήστε πρωί.. ξυπνήστε να τη δείτε...<br />
Είναι [ πουτάνα - τη λέξη είχε κόψει η λογοκρισία...] στα παλιόσπιτα..<br />
το Γερμανικό νούμερο στους φαντάρους... και τ' ατέλειωτα χιλιόμετρα Εθνική οδός - Κέντρον στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία...<br />
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο... <br />
που ξεπουλάν τη φάρα της....<br />
...  χορεύει στα τραπέζια ξυπόλητη ζεϊμπέκικο... κρατώντας στα μπλαβιασμένα <br />
χέρια της ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι...<br />
Η μοναξιά... η μοναξιά μας λέω... για τη δική μας λέω...είναι τσεκούρι στα χέρια μας...<br />
που πάνω απ' τα κεφάλια σας.......... γυρίζει........... γυρίζει........... γυρίζει...............<br />
γυρίζει............ γυρίζει............... γυρίζει............. γυρίζει........... <br />
<br />
Κ. Γώγου<br />
<br />
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ:<br />
<br />
1. Χθες ένας δημοσιογράφος στην Τατιάνα (παίδαρος! άσχετο!) μιλούσε για το σεισμό στο Αίγιο και πως μετά  έφυγε για την Αθήνα για να σπουδάσει δημοσιογραφία και πως τελικά τα κατάφερε! Είπε λοιπόν κάποια στιγμή ότι: συχνά υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας όσο μεγαλώνεις... που είναι ικανοί να σε πείσουν ότι οι δυνατότητές σου είναι περιορισμένες... ότι τα φτερά σου μπορεί να φτάσουν μέχρι ένα σημείο... αν καθίσεις και δεις τα πράγματα λίγο διαφορετικά και σκεφτείς.... μπορεί να δεις ότι τα φτερά σου μπορεί να σε πάνε πολύ πολύ μακριά.... <br />
<br />
2.Σχόλια στο μυθιστόρημα της Σελίν Κιριόλ Φωνή χωρίς ήχο (γυναίκα μόνη ερωτεύεται...)<br />
Είναι νέα, ζει στο Παρίσι.. τα πρωινά, μακριά από τ' ανθρώπινα βλέμματα, σκύβει πάνω στο γραφείο της... είναι μια δουλειά που τη "βολεύει" - ούτε πρωτοβουλίες χρείαζεται να παίρνει ούτε ζητάει τη γνώμη της κανείς. Κάθε απόγευμα επιστρέφει στο διαμέρισμά της μόνη, έχοντας στο μεταξύ "σκανάρει" ότι συμβαίνει γύρω της με σχεδόν ψυχαναγκαστική ακρίβεια. Δεν έχει τίποτα άλλο να περιμένει, παρά ένα τηλεφώνημα από τον άντρα που αγαπάει. Εκείνος μόλις έχει ξεκινήσει μια σχέση με μια πανέμορφη κι έξυπνη κοπέλα, αλλά την ίδια δεν την νοιάζει - είναι τόσο γαντζωμένη πάνω του που αντέχει και να τον μοιράζεται.<br />
Η κεντρική ηρωίδα παραμένει ανώνυμη από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα. Είναι μια μονάδα, αποξενωμένη στην απέραντη μεγαλούπολη, χωρίς συγγενείς και στενούς φίλους, αφημένη στις παρορμήσεις της στιγμής.... κουβαλάει από τα παιδικά της χρόνια μια κρυφή πληγή, και η οποία, κυριεύμενη από την ερωτική εμμονή της, στο άκουσμα και μόνο της λέξης "αγάπη", νιώθει το στομάχι της να κομποδένεται.<br />
Προτιμά να προχωρά μόνη, χωρίς κάποιον που θα την κάνει να νομίζει ότι μπορεί να την ανασηκώσει πάνω από την πραγματικότητα.... <br />
Η συγγραφέας δηλώνει: "εκείνο που επιθυμούσα να δείξω ήταν πως η ζωή πρέπει να συνεχίζεται ακόμα κι όταν παραμένει άπιαστο το αντικείμενο ενός τέτοιου έρωτα....<br />
<br />
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ: <br />
Ο Αλβέρτος Παναγιωτόπουλος (Albert για το κοινό του και για τους φίλους) και οι Albertime παρουσιάζουν το Σάββατο 17 / 10 / 2009 στο Glambar παλιά και καινούργια τους κομμάτια σε ροκ ρυθμούς και καταστάσεις.. <br />
info: ΔΕΚΕΛΕΩΝ 40 - ΓΚΑΖΙ [ΣΤΑΣΗ ΜΕΤΡΟ : ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ - ΕΞΟΔΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ] <br />
Είσοδος 10 ευρώ με ποτό. Τηλ > 2103422554 <br />
Έναρξη 11:00 - 11:30 μ.μ. <br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-10-2009</td><td valign=top></td></table><br />