Παιδική χαρά

Δημιουργός: kin, Γιωργος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Είχα πάρει την ανηφοριά, που βγάζει στον λόφο πίσω απο το σπίτι το πατρικό
Εκείνο των παιδικών μου χρόνων
καί σαν έφτασα επάνω, νά σου μιά "παιδική χαρα"
Μιά τρύπα δηλαδή, με κάγκελα φραγμένη
Δεν ξέρω πως έγινε, αλλά μπήκα
Μάλλον για να δώ
Τι χαρά μπορεί να βρεί ενα παιδί, μαντρωμένο εκεί μέσα
Έκατσα νωχελικά σε μιά από τις κούνιες
Την ψηλάφισα αργά, με τα χέρια να χαιδεύουν απαλά τους κρίκους της αλυσίδας.
Τα πόδια να σέρνονται ελαφρά πάνω
στο ψιλό τυποποιήμενο χαλίκι
Και αργά μα σταθερά να δίνουν ώθηση
Στην αρχή ελαφριά. Ένα κουνημα ανεπαίσθητο, μα σιγά σιγά όλο και πιό δυνατά
Και πιό ψηλά
Ψηλά και δυνατά
Μέχρι τον ουρανό
Μέχρι που άρχισα να χάνομαι
Να πετώ...
Να φεύγω
να φεύγω
να φεύγω.....

Να γυρίζω πίσω στα παλιά
στην παλιά μου γειτονιά
καθισμένος στα σκαλιά
εγώ, δυό φίλοι παιδικοί
και ενα μπαούλο αναμνήσεις
Σ'ένα δρόμο με πέντε σπίτια
κι ένα γύρω όλο αλάνες
Οσο έπιανε το μάτι σου, μόνο αλάνες...
"Παιδικούς βιότοπους" τους λέω τώρα
"Βασίλειο μου", τότε...
Τότε που 'χα ενα ξύλινο σπαθί
και δυό συντρόφους
και στο ρέμα απέναντι ζούσαν οι κακοί
πιτσιρίκοι κι αυτοί, μα δεν ήτανε εμείς
Ετσι περνούσαν οι μέρες,
με ενα σπαθί ζωσμένοι, παντελόνια κοντά
και μια φαντασία σαν αλήθεια
Με όνειρα, φέρναμε στην ζωή τα παραμύθεια
Ενα χωράφι με δέκα μοίρες κλίση,
είχε γίνει το επίσημο γήπεδο μας
Δεν είχε άλλα? πιό ίσια?
Μην ρωτάς...
Εκείνο είχε των σπιτιών τις αυλές στα αριστερά
Την εξέδρα
Ενα γήπεδο οφείλει να έχει εξέδρα
Όλα τα άλλα ειναι γράμματα ψιλά
Τι κι αν ήτανε γεμάτο με κοτρώνια?
Τι κι αν ματώναμε καθε που πέφταμε?
Ποιός νοιαζότανε για λίγο αίμα?
Εμείς την δόξα θέλαμε
Οπως τότε, μετά τους ολυμπιακούς
που βαλθήκαμε να παρούμε όλοι μας χρυσό
Μα το θέλαμε σωστό
Με όλους τους τύπους
Και σε στάδιο κανονικό
Ετσι κλέβαμε τα σκουπόξυλα από τις αυλές, να κάνουμε ακόντια κανονικά
Οχι καλαμένια αλλά ακόντια αληθινά
Ετσι ένα σούρουπο, τρείς πιτσιρίκοι, μπουκάρανε σε μιά οικοδομή
Φύγαν πέντε λεπτά αργότερα, με λάφυρο, ένα τσουβάλι τσιμέντο, που το κρατούσαν και οι τρείς γύρω γύρω να το κάνουν ζάφτι
Μην σκαρώναμε καμιά καινούργια εξέδρα?
Οχι.
Μόνο που για να ρίξεις σφαίρα και δίσκο σε ολυμπιακούς, πρέπει να έχεις τσιμεντένια βαλβίδα
Δεν γίνεται αλλιώς. Το είχαμε δεί
Με ενα κλεμένο τσιμέντο και πέντε τούβλα "δανεικά" φτιάξαμε βαλβίδα
Με μια πέτρα στρογγυλή
κι ένα δίσκο τροχού
(ευγενικη ακούσια συνησφορα του σιδερά της γειτονιάς)
Κι είμασταν έτοιμοι γιά παγκόσμια ρεκόρ
Μα δεν έφτανε αυτό
έπρενε να γίνει πιό σωστό
Ενα τσουβάλι καλώδια, σκουπίδια πεταμένα
στης πικροδάφνης το ρέμα
Του Βόλει φιλές γινήκανε
Πλεγμένα από χέρια παιδικά,
μα ικανά
Να κάνουν το ψέμα τους αλήθεια
Να φτιάχνουνε ζωή απ'τα παραμύθια
Γινήκανε κι άλλα πολλά...
Που να θυμάμαι τώρα....
Μόνο ένα...
Σαν τελειώσανε οι Ολυμπιακοί εκείνοι
Ηταν σίγουρο, ο καθένας σε τούτη την γη το ήξερε πλέον
Ητανε οι καλύτεροι που γίνανε ποτές
Καλύτεροι Ολυμπιακοί δεν είχαν ματαγίνει

Ενα όνειρο ήτανε, όνειρο της κούνιας που με πήγε πίσω στα παλιά
στης γειτονιάς μου τα σκαλιά
τότε πού τ'όνειρο μου, ήτανε να μεγαλώσω
Ενα όνειρο ήτανε, μέσα σε μιά "παιδική χαρά", ονειρότοπο μεγάλων

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-04-2005