Μια χαμένη ανάμνηση

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Μια χαμένη ανάμνηση</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Μια χαμένη ανάμνηση</b><p>Δημιουργός: Νεράιδα Ερατώ, <i>Τζέσσικα Μερκουριάδη</i><p><i> Διήγημα για έναν διαγωνισμό διηγήματος </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p><br />
	Γλυκέ μου,<br />
<br />
Συγχώρα με, συγχώρα με για όσα επρόκειτο να σου πω, συγχώρα με για την πίκρα που χαράζει αυτό εδώ το χαρτί με το μελάνι, αγαπητέ μου, σε παρακαλώ, συγχώρα με …<br />
<br />
Εσύ, εσύ δεν θα με αναγνώριζες πια, στο μυαλό σου ζει η ανάμνηση μίας νεαρής κοπέλας όλο χάρη και ζωντάνια, μία κοπέλα με την ανικανοποίητη δίψα για γνώση, για περιπέτεια και αγάπη, μία κοπέλα με απόψεις και πιστεύω, για τα οποία ήταν σίγουρη ότι δεν θα έσβηναν ποτέ…<br />
<br />
Έχω γεράσει, ναι, έχω γεράσει, το κάποτε νεανικό πρόσωπο, που ήταν πάντα στολισμένο με ένα χαμόγελο αυθόρμητο, έχει μαραθεί, έχει χαθεί, έχει αφεθεί στην φθορά του χρόνου και αυτά τα κουρασμένα μάτια , τα δικά μου κουρασμένα μάτια, που κάποτε γυάλιζαν με χαρά, περιμένουν με ανυπομονησία τον αιώνιο ύπνο… Δεν θα με αναγνώριζες πια…<br />
<br />
Κάποτε είχες γράψει για μία κοπέλα που χορεύει, μία κοπέλα που χορεύει ασταμάτητα, όχι με τους ανθρώπους αλλά με την ζωή, που την έχει αγκαλιάσει από παντού, από τη μέση, από την ωμοπλάτη, τους γλουτούς, από τον λαιμό, τα μαλλιά, το στήθος, η κοπέλα αυτή, είχες γράψει, σέρνεται, σέρνεται σε ένα χορευτικό όλο χάρη και όμορφες φιγούρες, απρόσμενα τσακίσματα με ζωντάνια και ζωηράδα. Η κοπέλα αυτή δεν μένει πια εδώ, ναι αγαπητέ μου πίστεψε αυτό που σου λέω η κοπέλα αυτή έχει χαθεί, κάπου μακριά, σε ένα μέρος μυστικό, κρυμμένο, χαμένο, θαμμένο μέσα στην ανάμνησή σου τη θολή…<br />
<br />
Έχω γεράσει πια, δεν θα με αναγνώριζες, όχι, δεν θα με αναγνώριζες, πάντα στο μυαλό σου θα υπάρχει μονάχα το πρόσωπο που κρύβεται πίσω από τις ρυτίδες και την φθορά, το πρόσωπο που κάποτε ίσως και να είχες αγαπήσει… Μακάρι να το είχες αγαπήσει, μακάρι να με είχες αγαπήσει…<br />
<br />
Αυτό το σώμα, το δικό μου μαραμένο σώμα, το άσχημο, παραμορφωμένο μου σώμα, ήταν κάποτε δικό σου, όλο δικό σου, και συνεχίζει να είναι, σου είχα δώσει την υπόσχεσή μου άλλωστε ότι θα ήμουν για πάντα δικιά σου, σε όποιο ξένο κρεβάτι και να κοιμόσουν, σε όποια ξένη αγκαλιά και να περνούσες τα μοναχικά βράδια, εγώ ήμουν και συνεχίζω να είμαι δικιά σου, για πάντα δικιά σου…<br />
<br />
Πονάω, πονάω τόσο μακριά σου…<br />
<br />
Δεν θέλω να με αναγνωρίσεις, δεν θέλω να δεις αυτό το τερατόμορφο πλάσμα στο οποίο έχω μεταμορφωθεί, δεν θέλω να δεις αυτό το δύσμορφο, παραμορφωμένο, πληγωμένο πράγμα που μολύνει τον κόσμο με την ύπαρξή του. Φταις εσύ για όλα αυτά γλυκέ μου, μάλιστα, εσύ. Θυμάσαι εκείνη τη μέρα? Τη μέρα που με άφησες στο έλεος της μοναξιάς? Θυμάσαι τι μου είχες πει? Μου είπες να συνεχίσω να γράφω και να ταξιδεύω σε διαδρομές του νου, μου είπες να σταματήσω να ματώνω το κορμί μου και να κρατώ δεμένη πάνω μου την ανεμελιά και το χαμόγελο, μου είπες ότι ευχόσουν να μπορούσες να κτίσεις ένα σπίτι όμορφο και γερό, απροσπέλαστο στον κακό λύκο που με συνεχίζει να με κυνήγα αυτά τα βράδια μοναξιάς, είπες ότι τα χέρια σου είναι κουρασμένα και λερωμένα σε αυτό το καταραμένο μέρος και ότι έπρεπε να φύγεις. Με άφησες, με άφησες λέγοντας ότι κάποια μέρα κάποιος θα με ερωτευτεί απλά και μόνο μέσω της γραφής μου. Τώρα λοιπόν αγαπητέ θα σου πω πως τελικά είχες άδικο, παράτησα τα πιστεύω μου, αφέθηκα στην τρέλα και άρχισα να σε ψάχνω σε ξένες αγκαλιές, σε άγνωστα κρεβάτια, έψαξα παντού να σε βρω, να βρω το χάδι σου, τα φιλιά σου, μα δεν τα βρήκα πουθενά και με τον χρόνο έχασα και τον εαυτό μου. Έμεινα μόνη, έζησα μόνη, ήπια τα βράδια μόνη, μεθούσα μόνη, σε φώναζα μέσα στο σκοτάδι τόσο δυνατά που ένιωθα ότι θα μάτωνε ο λαιμός μου, πάλι όμως έμενα μόνη έχοντας μόνο άδεια μπουκάλια και τις σκιές της νύχτας να με περιγελούν με τους εμπαιγμούς, τους ινστρούχτορες μου, οι οποίοι με καθοδήγησαν στον ξεπεσμό μου στα βάθη της μοναξιάς μου.<br />
<br />
  Γνωρίζω ότι δεν πρόκειται να με αναγνωρίσεις ποτέ, και για τον λόγο αυτόν Εγώ σε αποχαιρετώ, εσένα και αυτή τη ζωή, αυτό είναι το τελευταίο μου τραγούδι, θα πετάξω με φτερά ετοιμοθάνατου κύκνου, στα μαύρα σύννεφα με τις λευκές σκιές, όπου θα σε περιμένω, θα περιμένω να σε ξαναβρώ. Σε αποχαιρετώ, εσένα και την μιζέρια που μου άφησες.<br />
Σε αποχαιρετώ με το τελευταίο μου<br />
Σ’αγαπώ..<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-10-2009</td><td valign=top></td></table><br />