Κλαίοντας σκυφτή

Δημιουργός: Αθηνά

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πόσα ατελέσφορα ξενύχτια ακόμα
και φροντίδες περιττές
του μέλλοντος προκάτ
το χώμα θα μας καταπιεί ,το χώμα.

Το πιο απλό και όμορφο δν φτάνεις
τα πόδια δεν τα έχεις
το παρελθόν λευκό χαρτί
κι ότι κι αν κάνεις τα χάνεις, λανθάνεις.

Όλα η φύση τα δωσε αλλού, γοργά
κι εσύ ζηλεύεις άρρωστα
άγρια κλαίει το σώμα
και αυτοκτονεί με τον καιρό, αργά.

Δεν φέρνει νέα το πουλί ,χαρά
κι ολοι σου λένε υπομονή
και ίσως να αργήσει
πόσο θα αντέξει να πονά, να καρτερά

Μονάχη λύτρωση η γη, κι αυτή
δεν σε χωράει, δεν σε ποθεί
κι εκείνη σ'απαρνιέται
πόσο ακόμα η κατάρα να κρυφτεί

Νομίζεις έφτασες κοντά, γελάς
κι έρχεται ένας μοχθηρά
το κάστρο σου περιγελά
όσο να χτίσεις ,λέει, μ'άμμο δεν πουλάς...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-10-2009