Σοφία

Δημιουργός: Hliatoras, Παναγιώτης Σολακίδης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σοφία

Μέσα από το άσπρο που έπαιρνε κάθε πρωί το πρόσωπό σου
τα χείλη σου φάνταζαν ακόμα πιο κοντά.
Και κάθε απλή λέξη είχε το όνομα σου

Τα πρωινά ξυπνούσαν τραγουδώντας στην αγκαλιά σου
και μύριζε ακόμα η αυγή.
Ήσουν εκεί πριν τελειώσει η κάθε νύχτα
και χαθεί κάτω από τη μοναξιά του ήλιου
Ήσουν εκεί πριν χαθεί και το τελευταίο φιλί
που έφερνε το σώμα σου.

Κι έτσι όπως καθόσουνα, σαν μούσα του έρωτα, πανω στο βράχο που στήριζε το καλοκαίρι
-λες και ήσουν όνειρο-
Έτσι όπως, κοίταζες στοχεύοντας το άπειρο, για κάποιο νέο κόσμο
-έτοιμη να ερωτευτείς-
Κι έτσι όπως φώναζες, μέσα από τη φυλλάδα που σκέπαζε τις μέρες σου, σ' αγαπώ
-σαν άγγελος στο πλατύσκαλο της πόρτας σου-

Όλοι οι μήνες μείνανε άναυδοι μπροστά
στο παραμύθι που τους άνοιγε ο χρόνος
Και όλες οι λέξεις έσβησαν
κάτω από την ομορφιά σου

Κρυφά από τις μέρες του Απρίλη, μετρούσες τις ώρες για το αύριο
που θα έφερνε μια νότα πιο κοντά το όνειρο στα μάτια σου
Πόσο φοβόταν ο ουρανός εκείνη τη μέρα
που θα μεγάλωνες, από μικρό παιδί μες στην αγκαλιά του,
και θα έφευγες με μάτια υγρά από τα σύννεφα
για χρώματα ξένα

Μα εμένα η καρδιά μου είχε σταματήσει στις μέρες του Οκτώβρη
Ήταν οι μέρες που σε έφερνε με ένα φιλί στα χείλη του
και σε σκόρπιζαν παντού μέσα μου
Ήταν οι μέρες που το σχολείο σε έπαιρνε στην αγκαλιά του
και δε χόρταινε η αυλή έρωτα
Και ήταν οι μέρες που η αγάπη μου έτρεχε σαν νερό
και έφτανε στα πόδια σου.

Μέσα από μια φωνή, καλοτορνευμένη σε ένα σπάνιο αγγελικό τόνο,
συνέχιζε να μετράει το παραμύθι που κυνηγούσε το φιλί σου
Αχ, πόσο μακριά σε άφηναν οι ώρες
και αχ, πόσο αμυδρά ακουγόταν η φωνή σου

Κι όμως η καρδιά μου
συνέχιζε να αναπνέει στα χέρια σου

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-10-2009