Εφηβικος Παλιμπαιδισμος

Δημιουργός: mistiriodis, lithi

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Εκεί που ψάχνω τη σιωπή και γράφω στις παλάμες μου τραγούδια
χτίζω καθρέφτες της στιγμής , δαιμόνια και αγγελούδια
Εκεί που αγγίζω το παρόν και χάνομαι στην έρημο του νου μου
Παλεύω μονομάχος της καρδιάς και φύλακας του τότε εαυτού μου

Στο κλάμα και στο σκοτάδι η προσευχή λυτρώνει τούτη την καρδιά
μα χαραμίζεται το θυμικό σε μια ανυπότακτη βραδιά
το κορμί από την παιδικότητα στην πικραμένη ευτυχία
τρέμει μήπως καταβυθιστεί στου φόβου την αέναη δυστυχία

Βάζω λίγο δάκρυ και σβήνω λίγο με στοχασμούς
την στιγμή να ελαφρύνω από της ζωής μου τους χρησμούς
αναθυμιάσεις από ένα ληγμένο μέλλον να με πνίγουν
γιατί όλοι πασχίζουν από την αθωότητα να ξεφύγουν;

Αραχνιασμένη η παιδική ψυχή ξορκίζει άγνωστες αισθήσεις
Και το μυαλό ορκίζεται πως είναι ψευδαισθήσεις
Η εφηβεία κατάντησε κλαυσίγελος της σελήνης
τα χρόνια προδότες γίνανε και απεργοσπάστες της γαλήνης

Με ανταμώνω πια σε στίχους μιας μεθυσμένης τρυφερότητας
Ζητώντας ως παιδί να ριχτώ σαν άγγελος στην ηλικία της φαιδρότητας
να παύω να σκεπάζομαι από των άλλων τις μομφές
μα το ξημέρωμα με επιστρέφει στου εφιάλτη τις ταφές.

Πόσο αγάπησα την πολύχρωμη παιδικότητα τα λαβωμένα όνειρα μου ξέρουν
και αυτή την ανάμνηση τα βράδια σαν προσκυνητή ας ήταν να μου φέρουν
παραμιλώ στο λυγμό και τίποτα δεν είναι όπως πρώτα
σκοτεινέ μου ουρανέ πότε επιτέλους θα ανάψεις τα φώτα;

Να γράψω λέξεις δεν αρκεί αφού τα δάχτυλα θα σβήσουν τη ψυχή
γιατί υπάρχουν μάτια που αντικρίζουν της ζωής τη μισητή πτυχή
Να αφήσω τη στιγμή να με οδηγήσει στον προορισμό του πόνου
μήπως σώμα και καρδιά βρουν απάγκιο στο όπιο του χρόνου.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-10-2009