Οι δρόμοι μου που φεύγουν

Δημιουργός: Ελένη Σ., Ελένη Σωφρονίου

Μ’ αρέσει πάντα η βροχή, μα τις βροντές φοβάμαι και σήμερα βροντούν κραυγές κι’ οι φόβοι μου ξυπνάνε…

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[B]Οι δρόμοι μου που φεύγουν[/B]

Μύριζα στον αέρα μου, μια πίκρα από δάφνη
και μια ανάποδη θωριά με είχε κατοικήσει.
Οι μέρες μου που έχτιζα και μου γινήκαν χρόνια,
σαν σκόρπιες πέτρες φάνηκαν, εμπρός μου μοιρασμένες.
Οι δρόμοι που ερχόμουνα, από μπροστά μου εφεύγαν
κι αυτοί που τους επέστρεφα στο κάθε δειλινό μου,
συρρικνωθήκαν μέσα μου σαν ρούχα που μαζέψαν
και μονοπάτια γίνηκαν, δύσβατα για το νου μου.
Θεέ μου τούτη η μέρα μου, ποιον πηγεμό να έχει,
που οι δρόμοι της χαθήκανε κι οι στράτες της αλλάξαν;
Θεέ μου, αλήθεια σήμερα, πώς η ψυχή ν’ αντέξει
που όλα ίδια φαίνονται και όλα είν’ αλλιώς;
Να ‘χει ανατείλει άραγε, ανάποδα ο ήλιος
ή ναν’ η γης μου που άλλαξε θέση δια παντός;

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-10-2009