Ο μικρός Νάρκισσος

Δημιουργός: poetryf

Στην rocksugar που είναι αρρωστούλα! Περαστικά μικρούλα!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Την άσφαλτο που εγυάλισε, κλάμα παιδιού τη ραίνει
σκυφτού απ’ τα ουράνια π’ επαραμίλαε δάκρυ
για του θεού του τη φυλή, κρένει και συντυχαίνει
με παραπόνου τη θωριά στα μάτια απ’ άκρη σ’ άκρη.
Κι απλώνει τις φτερούγες του απάνου απ’ τους ανθρώπους
κι η θλίψη σέρνει του χορό με φόρεμα σκισμένο
«Κόρη που’ σαι του πόνου μου, κλώνος με χίλιους τρόπους
ολούθε κι αν σε κυνηγώ, ‘συ μ’ έχεις νικημένο
Γιατί μικρή μου λυγερή τρέχεις με τους ανέμους
Κι αφήνεις με στον ουρανό, αεί λησμονημένο;
Τέρπεσαι με τη λύπη μου, φθονείς για τη χαρά μου
και δεν αφήνεις να πετούν χώρια σου τα φτερά μου;»
Γροικά να ακούσει απάντηση μα εκείνη του αρνείται
σκουπίζοντας τα δάκρυα απ’ τον βρεγμένο δρόμο
Σκύβει και τον ακούμπησε πολύ αλαφρά στον ώμο
κι ύστερα βρέθηκε γυμνή στην άσφαλτο να κείται.
Μα εγιγαντώθει το παιδί και εσήκωσεν κεφάλι
και μες στον τόσο συρφετό και μες στην τόση ζάλη
Αγνάντι από τον ίσκιό του εβρέθει να ρεμβάζει
«Νάρκισσο» τον φωνάζανε και τον εκάναν χάζι.
Στη λίμνη των δακρύων του κοιτιόταν μ’ απορία
«θε μου πώς γίνηκα έφηβος, και ποια μικρή ανδρεία
όπου κι αν πάω ακολουθεί τον ίσκιο μου σαν ξένο…
Θέλω να γίνω όπως πριν, παιδί κι ας λυπημένο
για να στιλβώνω ό,τι θαμπό, της θλίψης μου, γραμμένο»

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-10-2009