Νεκράνθη

Δημιουργός: Άρης Αστεριάδης, Άρης

Πρόζα...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Νεκράνθη
(6)
Πρέπει να φύγω καλή μου, πρέπει να φύγω.
Αντίο! Θα σου φωνάξω με θάρρος από μακριά
Και θα κλαίω μέσα μου, σαν το πιο ευαίσθητο
Ολόμαυρο πλήκτρο εξαίσιου πιάνου
Θα πάλλεται η καρδιά μου.

Τώρα πλέον μόνο ο κρύος αέρας
Κάποιας χειμωνιάτικης θλιβερής νυχτιάς θα μπλέκει
Στα μαλλιά μου φυσώντας αύρα γλυκών αναμνήσεων.
Κάποιο τζάκι ζεστό από την θερμή παρουσία,
Κι ένα παιδάκι διεστραμμένο κρυμμένο μες στην αγκαλιά σου.

Δεν έχει νόημα πια. Τώρα μου κρατάνε συντροφιά
Βουβή οι νιφάδες που πριν αποφασίσουν
Να αυτοκτονήσουν στα σωθικά της γης, μου αντανακλούν
Το πρόσωπο σου, να μου σιγοψυθιρίζει τα ποιήματα σου.

Δεν μου μιλούν για σένα, σε συναντώ
Στο ίδιο το μοναδικό δώρο της φριχτής φυγής.
Η απουσία σου καθρεφτίζεται στο βάζο δίπλα στο τζάκι.
Κρέμεται η ομορφιά σου στα μαραμένα άνθη
τινάζοντας την μυρωδιά της στάχτης σου.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-10-2009