Φόνισσα Νύχτα

Δημιουργός: ppoppo

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΦΟΝΙΣΣΑ ΝΥΧΤΑ

Ηταν φθινόπωρο.
Επεφταν οι πρώτες ασημιές βελόνες τ΄ουρανού.
Αγκαλιασμένοι τον έρωτα κεντούσαμε στο λινό της γης.
Το χώμα μύριζε έντονα πόθο
τα κορμιά μας μύριζαν έντονα χώμα.

Η νύχτα ζήλεψε την ΑΓΑΠΗ και έκρυψε στα πεσμένα κίτρινα φύλλα
τους όρκους του καλοκαιριού μας
τους σκέπασε με υγρό σκοτάδι
τους τύλιξε με διάφανη ανάμνηση
και μωβιά χρώματα...

Η ΑΓΑΠΗ ξεψύχησε εκείνον τον Σεπτέμβρη.
Η νύχτα, σκαρφάλωσε γελώντας στο νεανικό της πρόσωπο
σκιάζοντας τα μάτια και τη ψυχή της.
Αρπαξε στο σκοτάδι τη λευκή κορδέλα απ΄τα μαλλιά της
και αυτά λύθηκαν σα ποταμός στην υγρή γη...
Ετσι όπως ήτανε γερμένη ανέμελα στο μυρωδάτο φρέσκο χώμα
ξάπλωσε με βία στο όμορφο κορμί θωπεύοντας τα νιάτα της
κλέβοντας τη τιμή της
σχίζοντας το δαντελένιο της φόρεμα...

Η ΑΓΑΠΗ ξεψύχησε εκείνον τον Σεπτέμβρη
και γω ανήμπορη μπροστά στη δύναμή της νύχτας
γεμάτη απόγνωση μάζεψα απ΄τη γη
τις τελευταίες σκόρπιες ανάσες της
τη λευκή της κορδέλα...

[I]...Ηρθε νωρίτερα ο χειμώνας φέτος καλέ μου.
Εφυγες από κοντά μου και απέμεινα έρημη, φοβισμένη.
Γυρνώ και ξαναγυρνώ σα χαμένη σε κείνες τις όμορφες μέρες
με τις σκέψεις να πλανιούνται φαντάσματα στ΄άδεια δωμάτια
με τις θύμησες να βαριανασαίνουν στους ψυχρούς τοίχους...
Σα γερασμένη νερατζιά στο κήπο, σα μισοπεθαμένο πουλί στο τσιμέντο,
έμεινε χαραγμένο ένα παράπονο στα χείλη,
έμεινε και ο πόνος σκαρφαλωμένος σε μια ρυτίδα στο μέτωπο...
Και ο θυμός, ένας θυμός από λευκή πέτρα φτιαγμένος να βαραίνει τα στήθια
να τσαλακώνει την ανάσα...
Περιμένω ακόμα να ξεφύγεις απ΄τον βαρύ ύπνο
που σε πήρε μακριά μου και σε βαστάει αιχμάλωτο...[/I]


( Απόσμασμα απ΄το βιβλίο της ζωής μου )

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-10-2009