Θα περιμένω

Δημιουργός: Martyr, Nikos Ποταμούσης

Η αγάπη ποτέ δεν είχε αρχή και ποτέ δεν θα αποκτήσει τέλος ...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σε ένα παγκάκι πάντα περιμένει
Ο Ήλιος τρεμοπαίζει εκεί ψηλά
Η καρδιά του από φως λουσμένη
Σαν σπουργίτι τρελά φτεροκοπά

Κατάνυξη και δέος αναβλύζει τούτο εδώ
Το παλιό μα και το νέο σμήγουνε στο τώρα
Πλούτη και δόξα παύω πια να αναζητώ
Εισιτήριο μονάχα στης καρδιάς σου την χώρα

Και όταν κοιτώ ψηλά τον ουρανό
Ρωτάει το αίθημα τη λογική
Βλέπεις το άστρο αυτό το φωτεινό
Είναι αυτό που χρωματίζει τη ζωή

Για άλλους είναι σκίρτημα καρδιάς
Άλλοι το λένε νεανικές ορμόνες
Εγώ την καλώ σύντροφο της καρδιάς
Ζεσταίνει την ψυχή τους κρύους χειμώνες

Λόγια να την στολίσουν είναι περιττά
Γεννήθηκε με έμφυτη ομορφιά η αγάπη
Και όταν στα ματιά με κοιτά γλυκα
Ο πόνος και η μοναξιά γίνονται στάχτη

Ποιου αγγέλου ψυχή σου δόρισε ο Θεός?
Το φως ποιου αστεριού σου χαρίσαν?
Υποκλίνεται μπροστά σου ένας θνητός
Που την αγάπη τόσα χρόνια του στερήσαν

Δεν υπάρχει ελπίδα που πεθαίνει
Είναι καιρί που ο χρόνος δεν το λιώνει
Στην καρδιά είναι η γεύση που μένει
Ο αγώνας αρχίζει ποτέ δεν τελειώνει

Δόρισε το φως σου στην ζωή την μέρα
Και κλέψε απ'την σελήνη το βράδυ τα αστέρια
Μετάξινο υφαντό το άγγιγμα σου χρυσοχέρα
Την καρδιά μου ζεσταίνουν τα δυο γλυκά σου χέρια

Και αν είμαι θνητός και σβήσω δεν θρηνώ
Η ζωή στα χείλη άφησε μια όμορφη γλύκα
Που και ο θάνατος και αν έρθει και χαθώ
Μακριά να την διώξει δεν θα μπορεί η πίκρα

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-10-2009